هوش مصنوعی: آدم در میان شهر به طرز شدیدی دچار تغییر و تحول شد. همچون سیلابی که همه چیز را نابود می‌کند، چرخ زمان به دور خود می‌چرخد و به لطف نور پاک، همه چیز به حالت جدیدی درمی‌آید.

هوش مصنوعی: در آن شهر هیچ چیز جز آرزوهای انسان‌ها وجود نداشت. عاشقان که از گذشته و آینده آمده بودند، با بیداری از خواب خود، احساسات‌شان را نشان دادند.

هوش مصنوعی: زمانی که آب به جوش می‌آید، بادی به وجود می‌آید که هر کسی را به پرواز در می‌آورد. مانند کاه که در برابر باد تند، به راحتی به این سو و آن سو می‌افتد.

هوش مصنوعی: زمانی که در دل این مشکلات و تنگناها، شکاف‌هایی ایجاد شود، زیبایی‌ها و گوهری‌های درونی خود را به نمایش خواهد گذاشت. مانند تلالو لعل‌هایی که در نور ماه می‌درخشند و جلوه‌ای دلنشین دارند.

هوش مصنوعی: در آن نور و روشنی، تو چهره‌ای زیبا و دلربا را مشاهده می‌کنی، در حالی که دستانت از دوری و جدایی او به شدت آسیب‌دیده و خونین شده است، مانند دستان یک قصاب که در کارش زخم‌های زیادی دارد.

هوش مصنوعی: از عطر خون دست او، همه ارواح شگفت‌زده‌اند و تمام آسمان‌ها در تحت تأثیر او قرار دارند. چه خوب است که او بخشنده و مهربان است.

هوش مصنوعی: این بیت به وضعیت انگور اشاره دارد که وقتی آن را می‌کوبند، فانی می‌شود و تبدیل به دوشاب می‌گردد. در واقع، این تغییر نشان‌دهنده این است که گاهی برای رسیدن به یک حالت بهتر یا جدید، باید از چیزی گذشت یا آن را فانی کرد. به عبارت دیگر، این فرایند نشان‌دهنده تحول و دگرگونی است که به دنبال از بین رفتن یک حالت، ظهور حالت جدیدی می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگرچه هزاران انگور را له کنی و از آنها عصاره بگیری، همه آن‌ها وقتی به حقیقت می‌رسند، به یک هدف می‌رسند و در نهایت، جان انسان به سوی یگانگی و توحید می‌رسد.

هوش مصنوعی: شمس تبریزی بیاید و دست آن روح را بگیرد و با انگشتش، انگشتری درست کند که نشانی از ملک و همه چیزهای بزرگ باشد.