هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از خواجه (کسی که در مقام قدرت و ثروت است) می‌خواهد بگوید که سرکه را به چه قیمتی می‌فروشد. او همچنین به او یادآوری می‌کند که اگر سرکه را با قند مخلوط کند، می‌تواند طعم بهتری داشته باشد. در واقع، شاعر به نوعی به تضاد بین تلخی و شیرینی اشاره می‌کند و می‌خواهد ببیند آیا خواجه می‌تواند به او چیزی با کیفیت بهتر ارائه دهد یا خیر.

هوش مصنوعی: اگر تو شرابی نمی‌خری، من به خاطر هوس هم شراب می‌نوشم. من عاشق شده‌ام و بی‌خودم؛ پس تو چه حقی داری که به من نصیحت کنی؟

هوش مصنوعی: ای پری، تو که زیبایی، با لطف و مهربانی خود می‌توانی برکت و خوشبختی را به دیگران بدهی و موجب افتخار و عزت آن‌ها شوی.

هوش مصنوعی: دل من برای تو به شدت نگران و مضطرب است، زیرا آتش عشقی که درونم شعله‌ور است را تو با بی‌تفاوتی نادیده می‌گیری.

هوش مصنوعی: وقتی فرهاد مرا به عشق می‌کشد، جان من را به چه کسی تقدیم می‌کنی؟ اگر این کار را نکنی، چرا بر من شور و شوقی می‌افزایی؟

هوش مصنوعی: هر چیزی که می‌خواهی بده، بی‌خبر از کسی که ممکن است فکر کند تو این کار را برای آسیب رساندن به او انجام می‌دهی.

هوش مصنوعی: تو به باغ می‌روی و گل‌ها را می‌چینی، در حالی که بار یک الاغ را هم با خود می‌آوری. در عوض بیست اسب به تو می‌دهند.

هوش مصنوعی: شکرگزار خدمات و محبت‌هایی هستی، اما گاهی به خاطر بی‌توجهی و بی‌مبالاتی، اشتباهاً گناه می‌کنی و از روی سلیقه‌ات چیزی را به دیگران می‌دهی.

هوش مصنوعی: وقتی مشکلی برای شخصی پیش می‌آید، به فکر حل آن می‌افتی. اما وقتی در جایی با کمبود مواجه می‌شوی، به دیگران کمک می‌کنی.

هوش مصنوعی: من بارها به تو گفتم که چیزهایی را نگو، اما تو چه گناهی داری؟ تو مثل آسیا هستی که هر چه به آن بدهند، همان را می‌پذیری و به دیگران می‌دهی.