هوش مصنوعی: زرگر با دقت و مهارت، در هنگام غروب آفتاب، مشغول کار می‌شود و با ظرافت تمام، زیبایی‌هایی از ماه را بر روی پارچه یا لباس خلق می‌کند.

هوش مصنوعی: روز و شب و نتایج این دو فرهنگ حبشی و رومی را بر مبنای ویژگی‌هایشان به طور مفصل و عمیق بررسی می‌کنی.

هوش مصنوعی: گاهی ممکن است که تو به من چیزی بدهی که به نظر حق و حقیقت می‌آید، اما در واقع آن فقط یک شوخی یا بیهوده‌گویی است و حقیقتی واقعی نیست.

هوش مصنوعی: این چه ویژگی شگفت‌انگیزی است، ای تصویر خیال‌انگیز او، که حتی با درهای بسته نیز در خانه اجازه ورود می‌دهی.

هوش مصنوعی: تو خیال و فکر آزاد را به شکل مشکلات و غوغا می‌کشی و ذهنی که در آرامش و بی‌نیازی است را پر از خواسته‌های بی‌پایان می‌کنی.

هوش مصنوعی: در شبی پرابهام و غم، تو شعله‌های امید را در دل تاریک و پریشان خود شعله‌ور می‌کنی و پنجره‌ای را به سوی روشنی و زندگی باز می‌کنی.

هوش مصنوعی: ما در دمشق به عشق تو سرمست و مقیم هستیم، اما تو به خاطر خودت و برای جلب توجه دیگران، تصمیم به رفتن می‌گیری.

هوش مصنوعی: گاهی از نیم‌زلی بالای آن‌ها برمی‌آیی؛ و گاهی خودت از بزرگ‌ترها چشم برمی‌داری.

هوش مصنوعی: گاهی تو به کسی که در راه می‌خزد و گداست، کمک و حمایت پادشاهی می‌کنی و گاهی هم کسانی چون قباد و شاه را در برابر خود به عنوان بنده آزمایش می‌کنی.

هوش مصنوعی: با زیر پا گذاشتن خنیاگری و شادی، نغمه‌ای را که دچار آسیب و شکست شده، به گونه‌ای درخشان و شایسته به نمایش درمی‌آوری.

هوش مصنوعی: زمانی که ساز خوشحالی در دستانم می‌نوازی، گاهی سه بار آن را به صدا درمی‌آوری و پرده‌های نازکی که نشانه زیبایی‌اند را، گاهی به نوعی خاص جلوه می‌دهی.

هوش مصنوعی: حیات و روح انسان از بخشندگی و سخاوت تو به وجود آمده است و مانند پیاز که لایه‌هایش را جدا می‌کنی، هرچه از ظاهر دورتر می‌شویم، به عمق و ارزش واقعی وجود پی می‌بریم.