هوش مصنوعی: عزیز دل، چه شده است که دوباره اینگونه دلت مشغول شده؟ آیا این دل رنجیده تو با یکی از آن بازی‌ها شبیه بازی‌های کودکان است یا اینکه همچون کبوتر آرام و خرامان است؟

هوش مصنوعی: مثل دعای نیکان که به سمت آسمان می‌رود، تو هم باز به اوج و بلندای کمال می‌رسی، و مانند نور ستاره‌ها که به سمت زمین می‌افتد، از بلندی به پایین می‌آیی.

هوش مصنوعی: من به خاطر محبت و جذبه تو تحت تاثیر قرار گرفته‌ام و مانند سیلابی که به سمت خود می‌کشاند، تو نیز مرا به جایی می‌بری که خودت می‌خواهی.

هوش مصنوعی: تو از رحم و محبت دور شده‌ای و به کج‌راهه‌ها رفته‌ای، طوری که حتی صدای مهر را نمی‌شنوی و به سوی دوست نمی‌نگری.

هوش مصنوعی: اگر دلم شاد شود، تو می‌خندی و می‌گویی که چه زود به خوشحالی رسیدی. اما وقتی به خودم برگردم و درونم را بررسی کنم، می‌گویی که چرا هنوز بی‌قرار هستی و مانند لنگری در جایی متوقف شده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر بخندم، تو می‌گویی که مثل کسی که عقلش کامل نیست، می‌خندم و اگر گریه کنم، تو می‌گویی که مانند بن کوزه‌ای که آبش خالی شده، گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم زیبایی و جذابیت ظاهری اشاره دارد. شاعر به زیبایی چهره ترک‌ها اشاره می‌کند و از آن‌ها می‌خواهد که در طلب زیبایی کمتری داشته باشند، زیرا به نظر می‌رسد که صورت زیبای ترک‌ها برای هندوان نیاورده شده و این بدان معناست که زیبایی بی‌نظیری را که در چهره ترک‌ها وجود دارد، نمی‌توان به سادگی به دست آورد. در واقع، شاعر می‌خواهد بگوید که زیبایی واقعی و خالصی که در چهره ترک‌ها وجود دارد، محدود و نادر است.

هوش مصنوعی: ماه از شادی و خوشحالی می‌خندد، در حالی که ابر به خاطر غم و ناراحتی اشک می‌ریزد. زمین به خاطر بداقبالی‌اش، تنها از نور زرد رنگش بهره‌مند شده است.

هوش مصنوعی: زیبایی را از دلبران بخواه، درد را از عاشقان طلب کن، چهره زرد را از من بگیر و خویش را در این میان فراموش نکن.

هوش مصنوعی: من موجودی کوچک و زبون هستم و مجبورم رنج و ستم را تحمل کنم، اما تو قدرت و مقام داری و بهت می‌آید که از حق خودت سوءاستفاده کنی و ستم کنی.

هوش مصنوعی: مرا شاد و سرمست کن، سپس از من جشن و شادمانی بخواه. اگر نمی‌خواهی تلخی‌ها را بچشی، پس در دلم شیرینی بگذار.

هوش مصنوعی: من به تو شادی می‌بخشم و خوشحالی‌ات را تامین می‌کنم، اما اگر به جای خوشحالی، غم و ترشی را انتخاب کنی و به من هم غم و ناامیدی ارزانی بداری، انتظار شادی از من نداشته باش.

هوش مصنوعی: اگر به خوبی در درون کسی نگاه کنی، ممکن است که فرشته‌ای را در دیو ببینی. تو ای پری زیبا، بویی از جمال تو نمی‌توان به فضای اطراف منتقل کرد.

هوش مصنوعی: چرا صبحگاهان زیبا و دلپذیر ناپیدا شد؟ چون در زمان عهد تو، خوشبختی و زیبایی آنقدر ارزشمند است که نمی‌توان اجازه داد هر فرد بی‌اهمیتی از آن صحبت کند.

هوش مصنوعی: ای دل، چون عتاب و غم نشانه‌ی محبت اوست، اگر از عتاب و سرزنش او دست بکشد، بدانی که این نشان از دوری توست.

هوش مصنوعی: ای تبریز، شهر روشنایی و شمس دین، تو مانند خورشید شرق هستی که نوری را به ارمغان می‌آوری. این نور مانند سرّی است که به امانت به تو سپرده شده است.