هوش مصنوعی: ای کاش ساعتی خوشایند فرابرسد که معشوقم به من نزدیک شود، مانند روحی پاک و لطیف که به بدن سپیده‌دم می‌رسد.

هوش مصنوعی: سر زلف معشوق به من می‌گوید که از سفر شبانه‌ام لذت ببر، اما من نگرانم که کی به این سرزمین برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: کیست که مانند تو، در دل تأثیرگذار باشد؟ زمانی که شیرینی و خوشی به زندگی می‌رسد، تو همچون آب حیات بر گل و سمن، وجود و زیبایی را سیراب می‌کنی.

هوش مصنوعی: مانند حسن، به خاطر غم، یک جرعه زهر می‌نوشم. ای تریاق احمدی، کی به بوالحسن خواهی رسید؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه غم تو به شدت و تیزی به جانم آسیب می‌زند، اما هنوز امید دارم که تو به من نزدیک می‌شوی و این دل‌شکستگی را برطرف می‌کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که تو موجود باشی، دل از هرگونه آلایش پاک می‌شود و بدن، چون جان، نیکو و خالص می‌گردد، زیرا تو با این جسم وجود می‌یابی.

هوش مصنوعی: چرخ زمان را رها کن، این سرنوشت دیگر به درد نمی‌خورد، چون تنها با بوی موهایش می‌توان به او دست یافت.

هوش مصنوعی: زن از زنی خارج می‌شود و مرد در خون غرق می‌شود. هنگامی که تو با جمال ابدی‌ات به مقام مرد و زن می‌رسی.

هوش مصنوعی: زیبایی تو چنان است که حتی یوسف مصر هم به تو غبطه می‌خورد؛ اگر او مرده باشد، با دیدن زیبایی‌ات از قبر برمی‌خیزد و کفن را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: محبوب شمس‌الدین از تبریز، منتظر است تا جان تو را به دست آورد. تو نیز باید مانند دین، به دنبال او باشی و ببینی به چه شیوه و روش‌هایی می‌توانی به او دست یابی.