حیرت انگیز است.

سبحان الله خیال او چو نا گه در دل آید 'دل از جا میرود الله اکبر

آب حیات جستنی جامه در آب شستنی

بر در دل نشستنی تا بگشایدت دری

شمس تبریزی آفتاب روزگار جلال دّین بلخی و  رومی ما بوده است 

انسان از راه فکر و منطق و علم و دین و فلسفه سر از هستی در نمی آورد و روز بروز نا امید تر و دل گسسته تر و پریشان تر می‌شود و ناچار به زندگی حیوانی و لذات دنیوی و یا عبادات زاهدانه خود پناه می جوید 

اما یک راه باز است و آن عشق است 

عشق نیازمند راهنما و پیر است وگرنه عشق هم چون جوی های دیگر که در ما روان است به هدر می‌رود 

عشق را تنها برخی انسان های نادر در می یابند و  در کتاب و شعر نمیتوان آنرا آموزش داد، هرچند جلال دّین عزیر در این کار بسیار توانمند عمل کرده است 

برای همین است که او اینقدر قدر شمس را می داند و نبود او را حس میکند

در این غزل او خود را مظهر شمس به حساب آورده است و معرفی میکند که بسیار مبارک است

شاه بگفته نکته ای خفیه به گوش هر کسی
گفته به جان هر یکی غیر پیام دیگری

سلام و وقت بخیر دوستان اگر برای کسی ممکن است اشعار فوق را معنی و تفسیر کند ممنون و سپاسگزار خواهم بود، واژه (مقذری) بیت اول را درفرهنگ فارسی ندیدم .