هوش مصنوعی: ای تو که از کارهای من خسته‌ای، من هر لحظه بیشتر از قبل تشنه توام. آخر چه چیزی از تو کم می‌شود اگر نیازم را برآوری؟

هوش مصنوعی: اگر تو وجود نداشته باشی، هیچ آسیبی به تو نمی‌رسد. چنانچه چیزی از وجود خارج شود، از هستی خود پایه‌گذاری جدیدی خواهد یافت.

هوش مصنوعی: هر که لایق رحمت باشد، به مقام و منزلت بلند می‌رسد و در مکتب علم، از لوح محفوظ نشانه‌ای می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای رحمت برای جهانیان، بخشی از دریاى یقین را به خاکی‌ها بده و به ماهی‌ها آرامش بده.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف آرامش و بی‌قراری زندگی اشاره دارد. گاهی اوقات امواج دریا به انسان‌ها زیبایی و نعمتی می‌بخشند و در مواقعی دیگر، آن‌ها را در خود غرق می‌کنند. دریای زندگی به هر یک از انسان‌ها حال و هوایی خاص می‌دهد و هر نفر تجربه‌ای منحصر به فرد از آن دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اجزای وجود او، مانند افرادی که شکرگزار هستند، به حالت سجده در آمده‌اند و هر بار که فرصتی پیش می‌آید، برای خدمت به او سر بلند می‌کنند. در واقع، تمام وجود او در حال تشکر و خدمت به او هستند.

هوش مصنوعی: در برابر دریای پنهان، این هفت دریای جهان، همچون یک بخشنده در بخشش‌هایش و به مانند یک زاهد در عبادت و پرستش است.

هوش مصنوعی: دریای پر از زیبایی و گنج‌های نهفته، عمر و زندگی ما را تداوم می‌بخشد و از آنجا که زندگی‌مان بی‌پایان و بی‌حد است، برای ما پایان و هدف مشخصی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر تو ای قطره، بدانید که با سیل‌ها همراه شوی و مسیرت به سمت دریا باشد، دیگر هیچ آسیبی برایت نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر غافلانه به سرکشی بپردازی، آن سیل عشق به تو گوش می‌دهد و تو را به خود می‌کشد، زیرا که او به تو دوستی و محبت دارد.

هوش مصنوعی: اکنون به شکرگزاری می‌پردازم که از عالم غیب گروهی از طوطی‌ها را برای من آورده‌اند.

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به زیبایی و لذت‌های تازه و نو دارد. شاعر به زیبایی و شیرینی صداها و آوازها اشاره می‌کند و می‌خواهد بگوید که این زیبایی‌ها منحصر به فرد و شگفت‌انگیز هستند. طوطی‌ها نیز به عنوان نماد زیبایی و هنر استفاده می‌شوند، اما این زیبایی را نمی‌توان به سادگی با آن‌ها سنجید.

هوش مصنوعی: خداوند قندی دارد که از شکر نیشکر هم شیرین‌تر است، و این شیرینی نه در گلوی طوطی‌ است و نه در گلوی انسان، و هیچ‌کدام از آنها قدرت چشیدن آن را ندارند.

هوش مصنوعی: شمس تبریزی مانند گنجی در آسمان نیست، زیرا همه زیبایی‌ها و شگفتی‌ها در دنیای او جریان دارد و او مرکزیتی مانند خورشید دارد که همه چیز را روشن می‌کند.