هوش مصنوعی: آخر لطفی بکن و قدری به بی‌دلان توجه کن، ای ماهرو، لطف کن و کمی به آسمان سر بزن.

هوش مصنوعی: ای کسی که در کلامت حالتی مست و سرمست وجود دارد، به من که در زندگی غم و اندوه دارم، کمی آرامش و دلداری بده و به من بیاموز چگونه این احساسات را بیان کنم.

هوش مصنوعی: بدن من مانند کمان است و دل من مانند زه کمان. ای جان، تو مانند کمانی هستی که به سوی آسمان می‌افکند. نه به سمت اوج آسمان برو و نه مانند نردبان که تنها برای مدتی در دسترس است.

هوش مصنوعی: از غم تو، هر جا که می‌روم، عیب و درد را ببینم. دوست دارم نیکی و خوشبختی جاودانی را برای یک لحظه مشاهده کنم.

هوش مصنوعی: ای کسی که مرا از دریا بی‌برخورد کردید، در این لحظه خوابم را بیدار کن، ای محبوب، تا پاسبان را برای دمی تسکین دهم.

هوش مصنوعی: عشق تو بی‌نهایت است و در می‌ نوشیدن، به همه جا حالتی سرمستی می‌دهد. وقتی که به کسی که هیچ نشانی ندارد، نگاهی بیندازند، به او یادآوری می‌کند که چقدر مدهوش و آزاد است.

هوش مصنوعی: از چهره‌ات جهانی را روشن کن و چشم آسمان را مست کن. این اندیشه‌های پنهان را برای مدتی از جان عالم دور کن.

هوش مصنوعی: ای کاش که وصف تو و زیبایی‌هایت را بتوانم به زبان بیاورم، اما از عهده‌ام خارج است. تنها یک صوفی ممکن است بتواند به درستی حقایق تو را بیان کند؛ پس بیایید آن را برای مدتی به نمایش بگذاریم.

هوش مصنوعی: ای خرد، از خداوند طلب آمرزش کن! بفهم که چگونه هر پرنده‌ای از آن سمت به پرواز در می‌آید. زبان خود را برای لحظه‌ای از گفتن بازدار.

هوش مصنوعی: ای ماه خاموشی و زیبایی، به خاطر عشق تو مانع شدم از اینکه نور خود را بر این دل بتابانم. ای خورشید حقیقت، به خاطر زیبایی تو، اجازه بده کمی از آرامش بگذرم و روشنایی را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: جز عشق او در دل، هیچ فکر و تدبیری نکن. در جایی اقامت نکن، زیرا تنها یک لحظه از مکان می‌توانی استفاده کنی.

هوش مصنوعی: ای کسی که در ترس تو امنیتی وجود دارد، ای کسی که در طوفان تو آرامش می‌یابد، جانم را به امید آینده‌ای خوش می‌سپارم و در این لحظه، احساس امنیت و آرامش می‌کنم.

هوش مصنوعی: به این فریاد توجه کن و در یادآوری وفا نیز قصه‌ی خود را بگو. ای شاه، کمی آرام باش و در این لحظه کنترل اوضاع را به دست بگیر.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای به این طرف توجه کن، جان خود را خوشحال کن و در چشمان ما جایت را پیدا کن. کمی به نور آشکار بنگر.

هوش مصنوعی: به هنگام هدف‌گیری، به من پر را بده تا با کمانم خطی زیبا بکشیم. من می‌خواهم از این کمان استفاده کنم و لحظه‌ای را به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: این شعر به احساس دوری و جدایی اشاره دارد. شاعر به زاغی تشبیه می‌کند که از پرواز و آزادی محروم شده و به تنهایی و بی‌کسی دچار است. او از زاغ می‌پرسد که آیا می‌تواند از او جدا شود و به آنچه که می‌خواهد برسد؟ همچنین به نور و زیبایی اشاره می‌کند که آرزوی دستیابی به آن را دارد. احساس گمگشتگی و تنهایی در این بیت حس می‌شود.

هوش مصنوعی: ای جان عزیز، وقتی به عشق آن شیرین دست پیدا کردی، چندی در برابر این دنیا و این زندگی زشت و ناپسند، بی‌اعتنا و بی‌توجه باش.

هوش مصنوعی: ای کسی که از حقیقت‌های عمیق زندگی بی‌خبری، چرا همچنان از هنر و مهارت‌های خود در دنیای پست و دنیای پندار سخن می‌گویی؟ کمی درنگ کن و از دنیای مادی فاصله بگیر.

هوش مصنوعی: ای شهریار، ای آقای من شمس الدین، از تبریز به من خدمت کن و به تن آن شه نشان بده، ولو برای ساعتی.