گر چه نی را تهی کنند نگذارند بی نوا
رو پی شیر و شیرگیر که علی است و مرتضی
الفی لام شود ز تو ز الف لام گشت لا
هله دست و دهان بشو که لبش گفت الصلا

تو بیا بی‌تو پیش من که تو نامحرمی تو را..

از غزل‌های پیش از ملاقات شمس و تحول گریه به خنده و مرده به زنده
به تقلید از عرفان کلاسیک که بین شاعران رایج بود با ترکیبی‌ از عربی و آیات قرانی و البته ضعیف در مقایسه با شعر‌های بعدی