هوش مصنوعی: تو به روشنی دیده‌ای و ما را نادیده گرفته‌ای. حالا به گریه‌ و اندوه ما می‌خندی.

هوش مصنوعی: با لبخند به زندگی و دنیا رنگ و بویی بده، زیرا خنده تو به همه چیز زیبایی می‌بخشد و هر کاری که انجام دهی، پسندیده و دلنشین خواهد بود.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و حسرت تو، حال لاله‌ها مانند سیاهی است و گل، به دلیل زیبایی چهره تو، لباسش پاره و تمیز نیست.

هوش مصنوعی: از میان انسان‌های پاک و نیات خوب، تعدادی انتخاب کردند و تو نیز یکی از آن‌ها هستی که از میان آن‌ها برگزیده شده‌ای.

هوش مصنوعی: خودت باید بدانی که عشق مانند یک گیاه است و درخت آن خشک شده؛ در اطراف درخت من دور تا دور، پیچیده است.

هوش مصنوعی: وقتی درخت خشک شد، بلندتر و سر به فلک کشید، اما وقتی چهره‌ام زرد شد، مانند زر و طلا زیبا و دلربا شد.

هوش مصنوعی: دلم پر از گنجینه‌های گرانبهاست، اما این قمارخانه‌ای که درونم است، همه آنها را به باد داده است.

هوش مصنوعی: دل من پر از حسرت و درد است، هرچند که به نظر می‌رسد به‌واسطه‌ی زیبایی و سحر نرگس تو دلتنگی و خمار از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: جان من از احساسات خام و پخته خالی شده است، ای کاش کمک کنی. این شعله آتشین در درون من برافروخته شده است.

هوش مصنوعی: شمس تبریزی مانند نی به من نوازی می‌کند و من از غم و اندوهم بهانه‌ای برای نواختن و آواز سرایی پیدا می‌کنم.