هوش مصنوعی: ای ساقی، جانم را مشروب مده، چون که تو تنها همان یک بار به من چیزی داده‌ای و من هیچ چیز دیگری نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: عزیز من، شادی و آرامش من از توست، زندگی من بهار توست و از تو انتظار ندارم که روزهای خزان را برایم بیاوری.

هوش مصنوعی: جان من، چون تو با وجود بی‌نظیری، در پیش تو جانم ارزش و اهمیت دارد. پس ای یگانه، هر دو جهانی که دارم را از من مگیر.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به شخصی اشاره می‌کند که زیبایی و شگفتی‌اش در چشم دیگران را به نوعی آفت و مشکل برای خودش می‌داند. او از آن شخص می‌خواهد که این زیبایی را فاش نکند و در عوض، جان و روح او را تحت تأثیر قرار ندهد. به نوعی خواسته شده تا از این جذابیت و زیبایی به خوبی استفاده کند و آن را با احتیاط و دقت نشان دهد.

هوش مصنوعی: دیشب من را مست کرد و دیگر نتوانستم خطراتش را احساس کنم. حالا که اینگونه شده‌ام، نباید مرا به خطر بیندازی و مجدداً مستم کنی.

هوش مصنوعی: ای زیبای نقره‌ای، هیچ چیزی جز شراب طلا را نمی‌شناسم؛ چرا که نمی‌دانم چیز دیگری به من بدهی یا نه.

هوش مصنوعی: در باغ گم شده‌ام و در بسته‌ای را بزن. هر کسی اگر از من بپرسد، هیچ نشانی از من نده.

هوش مصنوعی: من مانند شیری هستم که زخم‌های تو را بر دوش دارم و به تو وابسته‌ام. اگر هم زنده‌ام، تنها زندگی‌ام به مانند سگان است.

هوش مصنوعی: از آن ماه، چون ستاره‌ای درخشانم، از آن گل تازه و شادابم. بدون اینکه با کسی باشم، برایم بهتر است و با جمع بودنم، خوشی‌ام را از دست ندهید.

هوش مصنوعی: ای خسرو تبریزی، شمس راستین، روح من پر از توست. زبانم را با سخنان زهرآگین زخمی نکن.