هوش مصنوعی: زمانی که باد پرده‌ای را از چهره تو برباید، همه چیز در اطراف که به نظر مرده می‌رسد، جان می‌گیرد و به حرکت در می‌آید.

هوش مصنوعی: از جنگ به سوی آرامش بیا و ناز و غضب را کنار بگذار. ای معشوق، لباس‌های خودت را از لباس‌های ما دور کن.

هوش مصنوعی: ای سرنوشت خوش و خوشبختی، که در صبح شادی، آن جام کیقباد را به ما داده‌ای تا بنوشیم.

هوش مصنوعی: سیران به تفکر در مورد جدایی پرداخت و در حالی که مست بود، به این فکر کرد که حال چگونه است، زیرا این احساس جان‌فزاست و باید به آن پرداخته شود.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتاب هستی، اگر از دامن کوه سر برآوری، این دنیا که سرد و بی‌روح است، چه تحولاتی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو که وعده‌های خوشی به من داده‌ای، نیکو می‌دانی که روزها را یکی یکی می‌شمارم و در انتظار آن وعده‌ها هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، بیشتر از شراب و مواد مخدر غرق شدم و جلوه‌ای از نور آفتاب و ماه رویکرد تو را به خودم گرفتم.

هوش مصنوعی: ای شیر قدرتمند، آخر با دل من بد نکن و آن را به خاطر مسائل کوچک آزرده نکن. دل من را مانند یک ذره بی‌اهمیت نسوزان.

هوش مصنوعی: اگرچه در این دنیا هستم، جانم به اندازه‌ای دچار تردید شده که بر امید و آرزوهایم سخت می‌کوشم.

هوش مصنوعی: ای دوست، چرا مدام می‌گویی که چرا چهره‌ام زرد است؟ من در دل خود از شدت هیجان، بی‌تابی می‌کنم و این زردی را به وجود آورده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا تو به چشم زخم توجه می‌کنی، در حالی که من این موهای مجعد را به تو سپرده‌ام، ای دل که من تو را به ما سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: من با تو هم‌نوا هستم و صبرم در دوری‌ات فرسوده شده است. از آثار این دو حالت، جانم به شدت فشرده و در تنگنا قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: تو بگو که کلامت مثل نقشی بر سنگ شده و حرف‌های ما از دل‌ها پاک و دور شده است.