غزلی زیبا که انسان عارف و رازورز را معرفی‌ می‌‌کند تا با آنچه نا محرمان و نا آگاهان می‌‌گویند اشتباه نشود
جان عارف به جان هستی‌ پیوند دارد و همیشه از شراب هستی‌ برخوردار است پس اوست که پیش تاز است در صفوف آدمیان و از هیچ نیرویی به خصوص حاکمان نادان زر پرست و مسائل و مشکلات و گرفتاری‌های بشر هیچ هراس و اندوهی به خود راه نمی دهد و هرگز با زورگویان و بی‌ خبران سازشی نمی کند چون از همه وابستگی‌ها رهاست
عارف همراه جلال دین نیز به دنبال شمس تبریز روان است و از فرهنگ جلالی باده جانی و رطل گران می‌‌نوشد و این باده همه را یکی‌ و یگانه می‌‌سازد و همه را در راه روشنایی و خرمی به پیش می‌‌برد خواه دانشمند باشد خواه کارگری ساده همینکه از این گلشن بویی برده باشد در این راه پیشتاز می‌‌گردد چون به جان خود آگاه می‌‌گردد که این باغ و این گلزار جان می‌‌پروراند نه حساب بانکی و سند مالکیت که از تاریکی انسان و خود پرستی او مایه می‌‌گیرد