بنا بر روایت افلاکی مولانا این غزل و غزل شماره 34 را در شب زفاف سلطان ولد با فاطمه خاتون دختر شیخ صلاح الدین زرکوب به نظم آورده است.

افلاکی این انتساب را در فصل پنجم مناقب ص 720 آورده است و به گمانم به واسطه ی بیت:
مبارکی دگر کان به گفت درناید

نثار شادی اولاد شیخ و مهتر ما
اشاره صریح به تزویج فاطمه خاتون اولاد شیخ صلاح الدین و فرزند مهتر خود سلطان ولد دارد
الله اعلم بالصواب

با سلام خدمت دوستان اهل ادب، و احترام به زحمات خانم عندلیب، لازم است یادآوری کنم که وزن این شعر "مفاعِلَن فعلاتن مفاعِلَن فَعِلَن (فَع لن)" می باشد لذا اگر بتوانیم با همین ریتم جلو برویم متوجه می شویم که از بیت دوم تا آخر همه کلمات "مبارکی" در ابتدای مصراع‌ها با تشدید روی حرف "ی" تلفظ می شود. لذا تلفظ غیرمشدد آن اشتباه است. بعلاوه اولین "مبارکی" هم که در مصراع اول بیت اول آمده  یعنی اولین کلمه غزل، مثل بقیه، کل کلمه اسم است و ی آخر آن پسوندی است که با اضافه شدن به یک صفت از آن اسم می سازد و حاصل آن را اسم مصدر یا حاصل مصدر می گوییم. پس ی آخر مبارکی ی وحده یا نکره نیست و خوانش خانم عندلیب که با تاکید (استرس) روی حرف الف خوانده شده صحیح نیست چون آن را تبدیل به اسم+ی وحده (یا نکره) می کند.