هوش مصنوعی: ای دل تو مثل سنگ سخت و بی‌رحم شده‌ای، ولی سنگ و خار چگونه می‌توانند به هم راهی ببرند یا درمانی برای یکدیگر بیابند؟

هوش مصنوعی: با خار که شیشه‌ها را پاره می‌کند، برای آن‌ها چاره‌ای نیست جز این که بشکنند و تکه‌تکه شوند.

هوش مصنوعی: تو چون صبح صادق می‌خندی و این خنده‌ات چنان روشن و دل‌نشین است که ستاره‌ها برای تو جان می‌دهند.

هوش مصنوعی: زمانی که عشق در کنارم افکارم را باز کرد، آن افکار به سمت و سوی دیگری فرار کردند.

هوش مصنوعی: زمانی که صبر را دید، او هم به سرعت از میدان جنگ فرار کرد.

هوش مصنوعی: صبر و عقل به پایان رسیدند و حالا تنها احساس و شور و شوق باقی مانده است که می‌گرید و آتش می‌افکند.

هوش مصنوعی: مردمی که از جدایی رنج می‌برند، مانند عصاره‌ای هستند که در مسیر زندگی جاری شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر چند که در این راه برایشان سختی‌ها و دردها را تحمل کرده‌اند، اما در نهایت چه کاری از دستشان برمی‌آید؟

هوش مصنوعی: به خاطر این کار، ما از عقل و دل خود فاصله گرفتیم و به موجودات بیگانه تبدیل شدیم.

هوش مصنوعی: عشق حاکمیت و تسلطی واقعی دارد و شعر در واقع ابزار و وسیله‌ای برای بیان این حاکمیت است.

هوش مصنوعی: مواظب باش! دشمن ما می‌تواند در هر لحظه از سحر و جادویش استفاده کند و خطرناک است.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف احساسات ناشی از جدایی و فراق می‌پردازد. آنچه که بیان می‌شود، شدت و عمق ناراحتی و اندوهی است که جدایی به وجود می‌آورد و چنان تأثیرگذار است که حتی کلمات هم نمی‌توانند به درستی آن را منتقل کنند. احساساتی که این جدایی به همراه دارد، به اندازه‌ای قوی است که انسان را به فکر و سکوت وامی‌دارد.

هوش مصنوعی: ای مؤذن، از مناره پایین بیا و خاموش شو، چرا که امام از ما گریخته است.