هوش مصنوعی: ای چشم، راست‌راست به ما نگاه کن، چرا که دیده‌ی تو کجاست؟

هوش مصنوعی: آن قطره بی‌وفا که از دریا جدا شده، چه تجربیاتی دارد که بگوید دریا پر از جواهرات و ارزش‌هاست.

هوش مصنوعی: توتیا که به صورت اجری خورشید را می‌بیند، چه تفاوتی با اجری در ده توتیاست دارد. در واقع، کسی که در جایی دور از حقیقت است، نمی‌تواند زیبایی‌ها و واقعیات را به درستی تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: تو که از روز و شب فراتر رفته‌ای، برای تو روز و شب معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: در نور آفتاب، چهره‌ات همچون ذراتی که در حال رقصیدن هستند، می‌درخشد و توجه‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: دوتا چشم من که بدون تو بدحال و ناراحت هستند، اکنون زندگی من به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: ای چشم‌هایتان مثل دل در حال آشفتگی هستند و در عین حال، دل شما هم همین وضعیت را دارد.

هوش مصنوعی: هر چشمی که به چیزی نگاه می‌کند، احساسات و برداشت‌های مخصوص به خود را دارد و این به دلیل این است که ما هر کدام از نظر روحی و ذهنی با یکدیگر متفاوتیم. اگر چیزی از نظر ما دور باشد، می‌تواند باعث شود که نگاه ما به آن متفاوت از دیگران باشد.

هوش مصنوعی: وقتی کسی چهره خداوند را ببیند، گویی به چشم خود خدا را مشاهده کرده است.

هوش مصنوعی: زمانی که چشم حقیقت را در کوه مشاهده کرد، از هر سنگی که در آن وجود داشت، چیزی پدید آمد.

هوش مصنوعی: تمامی کوه‌ها به خاطر نور و روشنی تجلی، به طلا تبدیل شدند؛ به این معنا که همه چیز در دیدگان ما با ارزش و گرانبها به نظر می‌رسد.