هوش مصنوعی: ای طبل سفر، صدایت از آسمان شنیده می‌شود و تو، بار و بنه‌ات را از این جا به آن جا می‌کشی.

هوش مصنوعی: ای نرگس با چشمانی زیبا و چهره‌ای چون گل لاله، کجایی؟ از قبر تو، آن نرگس و آن لاله شکوفه زده‌اند.

هوش مصنوعی: در کنار قبر، کسی بدون در و دیوار زندگی می‌کند. ای‌کسی که بر در و بام اینجا آمده‌ای، با هزار ناز و نوازش، به اینجا دویده‌ای.

هوش مصنوعی: سؤال این است که کجاست آن حالت خاص ابروی تو و کجاست آن نگاه دل‌فریب چشمانت؟ ای چشم بد مرگ، بدان که هر دو این زیبایی‌ها به من رسیده است.

هوش مصنوعی: دست تو جایی برای بوسه زدن لب‌های محبوبان شده است، اما حالا این دست در معرض زوال و نابودی قرار دارد، حتی با اینکه دستانش زخمی و بریده است.

هوش مصنوعی: همه این مسائل آسان است اگر که درون تو به تکاپو و جنبش باشد و بتوانی از موانع عبور کنی.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگرچه ممکن است ظاهر یا شکل چیزی کم و ناکافی به نظر برسد، اما اهمیت اصلی در روح و جان آن است. در واقع، اگر کسی در مسیر زندگی آزاد باشد، اهمیت کمتری به جزئیات ظاهری می‌دهد و بیشتر به معنای عمیق‌تر و روح زندگی توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی جان از بدن و ظاهری که دارد رها شود، صد بار شکر و سپاس را به جا می‌آورد. ای کسی که از طراوت و لذت جان بی‌خبری.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم لذت‌های زندگی و زیبایی‌های طبیعی را بیابم؟ کجا است آب حیات که زندگی را تازه کند؟ کجا است آسمان و کجا است سقف کج این دنیا؟

هوش مصنوعی: ای خدا، چه سحری وجود دارد که ما را از بهشت دور کرده و در این دوزخ مخفی کرده است؟

هوش مصنوعی: آسمان همواره حسرت انسان‌ها را داشته و فرشتگان در ستایش آن‌ها هستند. اما از طرفی، به خاطر ناپاکی‌های ما، دیویی از وجود ما فرار کرده است.

هوش مصنوعی: باغ را ببین که چگونه از باران پر است، و نرگس و گل هم در آن زیبا هستند. اما نرگس، حتی یک قطره آب از سقف چکیده نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: سکوت کن و از شراب بنوش تا چشم خمار تو داستانی را از راهی که دیده‌ای بیان کند.