هوش مصنوعی: دوست غریب من امروز به سمت خانه‌ام آمده است، بیا و ببین که چقدر حالت و ظاهرش عجیب و متفاوت است که با خود اشک‌ها را نیز به همراه دارد.

هوش مصنوعی: دوستان وفادار را ببینید و برادران صمیمی را ببینید که در حال رقص هستند، زیرا آن گنج گم شده دوباره به ویرانه برگشته است.

هوش مصنوعی: ای چشمان زیبای من، به گلزار نگاه کن و به صداهای دلنشین گوش بسپار. لبخند شیرین خود را بگشا و با داستان‌های دلپذیرت مرا شاد کن.

هوش مصنوعی: امروز ای ساقی، بی‌خود و بی‌ملاحظه برای من میکده بیاور، چون با این چند جرعه از دریای بیکران نمی‌تواند چیزی کم شود.

هوش مصنوعی: اگر دو پیمانه را با هم در نظر بگیری، نمی‌توانند یکی شوند. اگر می‌خواهی که این دو جدا نشوند و یکی گردند، باید آن‌ها را بشکنی.

هوش مصنوعی: من دوباره شکار شده‌ام و اجازه نده که روح من آزاد شود. من دیگر به چیزی بیشتر از این نمی‌اندیشم، مثل جغدی که در یک ویرانه زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه با تو راضی نمی‌شوم؛ صبر و شکیبایی از دلم رفته است. حالا اگر تو با کسی دیگر صحبت کنی، برای من داستانی نیست که بشنوم.

هوش مصنوعی: من مانند دانه‌ای از آسمان، مدتی است که در این خاک زندگی می‌کنم. وقتی بهار به سراغم می‌آید، رشد کرده و سبز می‌شوم.

هوش مصنوعی: تو خوراکی برای پرندگان هستی، از دانه‌ای که خودت می‌دانی. کافی است از انبار پر از دانه، یک مشت را به آنها بدهی.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو به من زندگی و شکوه بسیاری بخشیدی. آیا می‌توانی به من بگویی که آیا این وضیعت به همین صورت باقی خواهد ماند یا نه؟

هوش مصنوعی: ای جان، دوباره زنجیر را به حرکت درآور و به دور از تماشا، در میان مردم دیوانه نگاه کن.

هوش مصنوعی: ای خدا، آیا اینجا سرزمین خوشبختی است یا درختی خاص؟ در این مکان، بلبل‌های شاد و سرمست هر لحظه آشیانه می‌سازند.

هوش مصنوعی: جان با شوق و اشتیاق به سوی چیزهای خوش و زیبا می‌رود، چرا که بهار فرا رسیده و آن زمان غمگین و دلگیر به پایان رسیده است.