جسارتا در مصرع اول، بخش کردنِ خنده، مفهوم دقیقی نداشته و در اغلب نسخ هم «پخش» آمده است.
امروز روز بت خندان می‌پخش کند خنده....
سپاس

همچنین در بیت:
هر ذره که می‌پوید بی‌خنده نمی‌روید
از نیست سوی هستی ما را کی کشد خنده
در مصرع دوم «کی» خلاف وزن آمده است و «که» صحیح تر است.

دوست عزیز والا ماهم هنوز درگیر این کی و که هستیم
بحث در این باب در سایت گنجور مفصله دوستان ادیب میفرمایند این کی به معنی چه وقت نیست، کی (بر وزن سی 30) به معنی چه کسی میباشد.
اما بازهم با وزن اغلب ابیات جور درنمیاد!

ایشان خود بارها گفته اند که از شعر و شاعری بیزارند
و از وزن و قافیه
ازیرا سخت نگیرید و کی را همان که بخوانید چه
فکر و ذکر او تنها قلندر تبریز بوده است
اما در گویش برخی ایرانیان می گویند سه گونه " ک " یافت میشود
نخست "ک " می نویسند و " چ " می خوانند مانند چتاب
به جای کتاب
.
دو دیگر " ک " می نویسند و " ی " می خوانند
مانند دیتر به جای دکتر
و سرانجام " کافی " که نه می نویسند و نه می خوانند
مانند " ابراهیم " !!

دورد به فرهیختگان و دوستان عزیز
مطلبی که در اشعار حضرت مولانا میباشد اینست
همانطوریکه همه میدانند مولانا به قافیه بودن شعر اعتنا نمینمود بلکه هدف ایشان برای ما انسانها فهم و درک شعر میباشدکه اگر ملاحظه نمایید در یکایک ابیات شفاف میباشد.
این هدف و اصل و تفکر مولانا بوده و میباشد.
با درود و سپاس فراوان مسعود

کی اگر در اشعار مولانا به معنای زمانی نباشد همواره همان که به معنای فلان یا چه کسی است در نظر باشد مولانا اصالتی بلخلی دارد و گویشی دری با لهجه افغانی که یحتمل بر همین اصل که هنوز هم مستعمل است مینویسند کی و ی را رقیق و بمانند ه تلفظ میکنند نه اما دقیق و چیزی میان کی و که

ابن عربی معتقد است خداوند با خیال جهان را آفرید اما مولانا می گوید جهان یا ذره باخنده آغاز شد .
آدمی با خنده و لحظات شادی نطفه او بسته می شود
"خنده پدر و مادر در چرخ (زمین) درآوردت
بنمود به هر طورت الطاف احد خنده"

"هر ذره که می پوید بی خنده نمی روید"
سخنرانی دکتر ایرج شهبازی در خصوص شادی مولانا
فوق العاده ارزشمند!

بخش کردن خنده، یعنی بخشیدن و اهداکردن خنده.

بنابراین کاملا صحیح است.