جلال دین عزیز تقریبن هر هفته غزلی نو و تازه برای سماع یاران می سرود
بنابر روایت سراسر قونیه پرشده بود از مجالس سماع و موسیقی
ومجالس ویژه بانوان نیز بر پا میشد که جلال دین هم درآن شرکت میجست
که موجب غضب و کینه دین مداران حکومتی شده بود
عرفا ی ما همیشه در سلوک و منش خود تن به ایستادگی های پهلوا نانه برا برسردمداران خودکامه و دین فروش داده اند و تا پای جان پیش رفته اند
این غزل از زیبا ترین های سماعی است با وزن زیبای رجز

غزل بسیار دلشاد کننده ای است.
غم مده و آه مده جز به طرب راه مده - آه ز بیراه بود ره بگشا بار بده
سالها پیش از آشنایی شنیدم که میگفت:
هنگام آغاز گفتگو با هر فردی آنگونه سخن بگو که پس از پایان گفتگو و خداحافظی ، آن شخص شادتر و پرانرژی تر از پیش از تو جدا بشود…
و ادامه داد "یعنی که آه و ناله ی خود را کنار بگذار و خوبی هایش را به او یادآور شو" .

  این بیت مولانا برایم راهگشاست :

ساقی دلدار تویی چاره بیمار تویی

شربت شادی و شفا زود به بیمار بده