همه هستی‌ یک رخس است، چون در هستی‌ یک هماهنگی حضور دارد و در همه جا این هماهنگی قابل دیدن و حس کردن است و رخسیدن بی‌ آهنگ و وزن صورت نمی گیرد، این غزل رخس هستی‌ است، و رخسیدن جلال دین با باد صبا و بامگاهی است با یاد شمس و آهنگ او، تا با هستی‌ نتوانی برخسی راز‌های هستی‌ نیز بر تو گشوده نمی شود
اگر تو در گوشه‌ای از آن مشغول رخسیدن خود هستی‌، به همان اندازه راز‌ها بر تو آشکار می‌‌گردد.
باد صبح و نسیم سحر همان توانائی و دست رسی‌ به راز‌های هستی‌ است که هر روز می‌‌وزد و پیام‌ها و معنی‌‌های نو با خود می‌‌آورد و آن‌ها که گوش شنیدن دارند آن‌ها را در می‌‌یابند اگر نه باد تیز رو می‌‌رود و تو از آن جا می‌‌مانی