هوش مصنوعی: بیا طبل وفا را بزن که زمان او رسیده است. مثل اینکه زمان آن رسیده که تو می مانند، شبیه به گل ارغوان، شکفته شده و زیبایی‌های خود را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: ما از انگورهای شیرین باغ تو شیره می‌گیریم و میوه‌ها را از درخت جوان تو پخش می‌کنیم.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که با توجه به مقام و فضائل کسی، جان و عقل انسان تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد. به عبارت دیگر، هرچه که از جانب او به دیگران برسد، نه باعث برتری و نه باعث نقصان در ارزش‌های انسان‌ها می‌شود؛ حتی اگر آن فرد مانند مگسی بی‌اهمیت باشد.

هوش مصنوعی: همه‌ی طمع‌ورزان از نعمت‌های تو می‌جوشند، در حالی که دو جهان به اندازه‌ای بی‌اساس و ناچیز هستند که در میان وجود تو محصورند.

هوش مصنوعی: اگر روزها آفتاب هم با نور خود می‌درخشد، اما باز هم به اندازه‌ی ذره‌ای از زخم‌های نیزه‌ی تو کم می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که زمین به خاطر تو سر به زمین می‌ساید، جان آسمان به چه دلیل باید خود را به آسمان برساند در حالی که زمین به سوی تو بلند می‌شود؟

هوش مصنوعی: پر شکسته نشسته، به طرف تو نگاه می‌کند؛ چون همین جاست که کمک و پاداش تو می‌رسد.

هوش مصنوعی: در این دنیا نه گذشته‌ای وجود دارد و نه شب و سحرگاه، فقط لحظه‌ای است که به واسطه وجود تو، نفس کشیدن من آتشین و پر التهاب شده است.

هوش مصنوعی: نه من را به وعده‌ای امیدواری و نه به سوگند و اطمینانی، که نردبان تو در زمان مناسب به اوج برسد.

هوش مصنوعی: وقتی تو با نگاه زیبا و خاص خود به من نگاه کنی، جانم از این دنیای مادی به سوی دنیای نامحدود و معنوی پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: به او آرامش بده، ای غمگین، دیگر از ناراحتی نخور. پس از اینکه آسمان از صدای بلند و زاری تو به خروش درآمد، دیگر جای اندوهی نیست.

هوش مصنوعی: من از زمان تولد و پرورش به عشق و مهربانی به تو نزدیکتر شدم تا اینکه بتوانی در آزمون زندگی به پختگی برسی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم باغ و بهشتی بسازم و دارویی برای درد تو فراهم کنم. آسمان تو برایم بهتر از این دودی است که به وجود آورده‌ای.

هوش مصنوعی: همه ما صحبت کردیم و اصل موضوع را نگفتیم، ای دلبر، بهتر است که راز تو از زبان خودت شنیده شود.