هوش مصنوعی: وقتی که چهره زیبای تو به باغ وارد شد، آه، چه آتشی در دل گل سرخ تو ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: دل‌های لاله‌ها از آتش عشق تو دودی تولید می‌کنند و رنگ صورت تو در پشت بنفشه، به خاطر کشش و جذابیت تو خم شده است.

هوش مصنوعی: غنچه‌ای در باغ جان به یاد روی تو شکوفا شد و چشمی که به روی تو گشوده شد، چقدر خوشحالی دارد بر آرزویِ درد و رنج تو.

هوش مصنوعی: سوسن با استفاده از تیغ خود، خون گل سمن را ریخت. اما به سوسن چه کسی گفت که نرگس، که همیشه در حال خون‌خواری است، اینجا چه کار می‌کند؟

هوش مصنوعی: همه چیز شبیه زاهدان خشک و بی‌رنگ بود، اما به‌واسطه‌ی لب‌های خمار تو، دوباره جان گرفت و سرسبز شد.

هوش مصنوعی: از شوق و مستی عشق گفتم که تو محبوب من هستی، وگرنه در این دنیا هیچ کس جز احول (دوست یا یار وفادار) نمی‌تواند چنین محبتی را ببیند.

هوش مصنوعی: بر دلم نشانه‌ای از محبت و دوستی تو وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی ابتدا و تأیید من است. به این نشانه بی‌اعتنایی نکن و نسبت به آن کلام و تأییدت بی‌توجهی نکن.

هوش مصنوعی: جای گوشت و پوست آن شخص که به سمت تو رفته، کجا باقی می‌ماند؟

هوش مصنوعی: دامن تو دل مرا گرفت و دل من هم به دامنت وابسته شد، اما این کشمکش و درگیری ناشی از کارهای توست.

هوش مصنوعی: خسرو، جان شمس دین، که افتخار تبریزیان است، عشق را در دل دارد و دلش به دل محبوبش وابسته است.