هوش مصنوعی: اگر عاشق او نیستم، چرا به کوی او می‌روم؟ و اگر تشنه‌ی او نیستم، چرا به جوی او سر می‌زنم؟

هوش مصنوعی: من چه انتظاری از این مجنون دارم، مگر اینکه به خودم بخندم، چرا که او هرگز زنجیری را نمی‌پذیرد مگر اینکه آن زنجیر، موی او باشد.

هوش مصنوعی: عقل و هوشم را از من ببر، چرا که مانند پنبه در گوشم است. وقتی گوشم از این پنبه آزاد شود، صدای او به گوشم خواهد رسید.

هوش مصنوعی: دل غمگین من می‌گوید که با خود قرارهایی دارم و نمی‌خواهم هیچ شراب خوشی بنوشم مگر اینکه آن شراب از خون دشمن او باشد.

هوش مصنوعی: دل من به شدت مجروح است و سرم پر از درد و اندوه. او برای من مانند افیونی شده که آرامش را از من گرفته و سررشته افکار و احساساتم را به دست گرفته است. او برای من مانند کدوئی شده که میوه‌اش تمامی وجودم را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: چه تفاوتی دارد ماه یا زهره وقتی که او دندان‌هایش را نشان می‌دهد؟ شیرینی چهره‌اش به قدری زیاد است که قند و حلوا در برابر آن هیچ‌اند.

هوش مصنوعی: مرا می‌پرسد چرا از شادی بی‌نهایت گریانم و چرا وقتی او را می‌بینم, به خاطر رنگ زرد گل لاله ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: هر لحظه من را تحریک می‌کنی تا به سمت شمس تبریزی بروم، پس به من بگو ای دل، چرا این‌گونه بی‌تابی می‌کنی و به سمت او می‌روی؟