درخت اگر می‌توانست حرکت کند؛ نه درد ارّه را می‌کشید نه زخم‌های ستم تبر را.

آفتاب و ماه نیز نور نمی‌دادند و نمی‌درخشیدند اگر همچون صخره‌ها ثابت بودند.

فرات و دجله و جیحون نیز چه تلخ و ناگوار می‌شدند اگر همچون دریا ایستا بودند.

هوا اگر در یک چاه بماند همچون زهر، بد و کُشنده می‌شود؛ ببین هوا از ماندن و ایستادن چه‌قدر ضرر کرد!

وقتی که آب دریا بخار شد و ابر گشت، از تلخی نجات یافت و همچون حلوا شیرین گشت.

آتش وقتی‌که از جنبش و شعله کشیدن فرو ایستاد، خاکستر شد و مُرد.

ببین یوسف کنعان که وقتی از کنار پدر رفت و به‌مصر سفر کرد، استثنایی شد.

ببین موسی عمران را که از نزد مادر به مدین رفت و از این‌طریق به سروری رسید.

ببین عیسی مریم را که از زیادی سیر و سفر همچون چشمه آب زندگانی «زندگی‌بخش» شد.

به حضرت احمد مرسل ببین که وقتی از مکه رفت، لشکر کشید و بر مکه والا و برتر گشت.

وقتی‌که در شب معراج و سوار بر براق، سفر کرد، به مقام «قاب قوسین او ادنی» رسید. (مصرع دوم بخشی است از آیه ۹ سوره نجم)

اگر خسته نشوی یکی یکی، دوتا دوتا و بیشتر برای تو، مسافران و روندگان جهان را می‌شمارم و توضیح می‌دهم.

وقتی تعداد کمی را نشان دادم و مثال زدم، بقیه را خود بدان؛ (و با این دانستن) از خوی و منش خود جدا شو و به خوی و خُلق خدا سفر کن.