مولانا در اینجا هم ارادت خود را به امام حسین ( علیه السلام ) نشان میدهد . میگوید این شهیدان ( شهیدان کربلا ) عاشقانند بر فنا بودن . فنای در خدا . و می ترسند که بلا و امتحان الهیشان کم باشد ( ترس ایشان ز بی بلا بودن ) و به کسانی که در ظاهر ، دین دارند و به امام حسین ایراد میگرفتند که چرا حج را به عمره تقلیل داد ، طعنه می زند و میگوید تو فقط روزه ات را بگیر . تو نمیتوانی در روز عاشورا در کربلا باشی ( ششه میگیر و روز عاشورا ... تو نتانی به کربلا بودن ) ( ششه در اهل سنت ، شش روز روزه مستحبی است که در تاریخ خاصی می گیرند ) توضیح کامل تر در سایت زیر قابل مشاهده است که سخنان آقای کریم زمانی است. پیوند به وبگاه بیرونی

تفسیر ابیات ۱ الی ۳ فوق:

مولانا در این ابیات به توصیف عشق ناب الهی می‌پردازد و اینگونه مطرح می‌کند:

آیا با عشق و دلدادگی عرفانی آشنا هستی؟ اول آنکه بایست از آنچه که نفس و آرزوهای واهی دنیوی ترا منحرف می‌کند بپرهیزی. و با تحمل و صبر و خون خوردن بسیار با این زندگی پر هیاهو و فراز و نشیب ساخته و از تعهد روز الست خود با خداوند یکتا دست برنداری و وفای به عهد را پیشه کنی و هیچ شکوه ای نداشته باشی.

و در بیت آخر می‌گوید؛ اینگونه عاشق و سالک درگاه ربوبی، همه هستی خود را فنا کرده و برایش مرگ و زنده بودن در راه حق فرقی ندارد.

البته یکی از مصادیق واقعی این معانی، امام حسین(ع) و شهدای واقعه عاشورا است.