هوش مصنوعی: اگر صحبت‌های من ارزش لب‌های تو را ندارد، پس سنگ سختی را بیاور و دهانم را بشکن.

هوش مصنوعی: وقتی کودک بی‌خبر و بی‌فکر چیزی بی‌مورد بگوید، مادر دلسوز برای اصلاح او، زبانش را به آرامی با یک سوزن می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: دو صد زبان و دهان وجود دارد که برای عشق و زیبایی تو به آتش می‌افتند و درهم می‌شکنند، پس آنها را بسوزان و همه چیز را به هم بریز.

هوش مصنوعی: اگر تشنه‌ای به کنار دریا برسی، امواج دریا مانند تیغی هستند که می‌توانند به سرنوشت تلخی منجر شوند. این به معنای آن است که گاهی اوقات، آرزوها و نیازهای ما می‌توانند ما را به خطر بیندازند.

هوش مصنوعی: غلام سوسن شما، وقتی به گلستان شما نگریست، از شرم نرگس شما، زبانش بند آمد و نتوانست حرف بزند.

هوش مصنوعی: من مانند دفی هستم که وقتی بر من کوبیده می‌شود، به شدت ناله کرده و فریاد می‌زنم، پس ای معشوق، بر چهره‌ام بکوب که مثل هاونی صدایم را بلند کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شور و شوق در دل من وجود دارد، مرا رها نکن. از دنیا و مشکلاتش دور شو و دامن خودت را از این همه آشفتگی پاک کن.

هوش مصنوعی: به راستی که چشمان آدمی از زیبایی‌های عالم پر از شادی و سرور است، اما صدای خوش بلبل همواره در این باغ دلنشین و جالب توجه است.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی حقیقی یوسف ظاهر شود، بهتر است، اما چشم‌ها تنها به زیبایی‌های بیرونی و ظاهری خیره می‌شوند و از حقیقت غافل می‌مانند.

هوش مصنوعی: هرچند که نور آفتاب جان، اصل و حقیقتی است، اما انسان بدون جسمش به آن آسمان دست نیافته است.

هوش مصنوعی: اگر زبانم خاموش شود، وقتی که تو به گورم پای می‌گذاری، نغمه‌ای از وجودم به گوشت می‌رسد که پس از مرگ من می‌شنوی.