هوش مصنوعی: یک غزل بنویس که درباره حاضران باشد، ای صورت تو همچون شمع، بلند شو و در مرکز جمع وارد شو.

هوش مصنوعی: ای نور ده به این شمع و جان ببخش به این جمع از دو چهره‌ای که همچون شمع می‌درخشند و از جامی که مانند جان و زندگی هستند.

هوش مصنوعی: به سوی جام برو و ما را به خوبی مست کن، زیرا تا زمانی که انسان خود را پنهان کند، کسی خوشحال نخواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که از خودت دور شدی، سریعاً از دنیا فرار کن. به چهره‌ی خود نگاه نکن و به عقب برنگرد! مراقب باش و حواست باشد!

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که مانند تیر که به سوی هدف پرتاب می‌شود، کلام نیز باید به‌طور مستقیم و مؤثر به گوش هدف برسد. اگر نیازی به جلب توجه نباشد، کلام تأثیری نخواهد داشت و مانند تیری که از کمان رها نشود، هیچ‌گاه به هدف نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: توقف کن از فکر و خیال! زیرا هر لحظه به تو می‌گوید که عجب، آن موضوع چه شد؟ حالا چه باید بکنم؟ فلانی کجاست؟