اون پرتو نور و آگاهی و عشقِ درونی که روز و شب با منِ و مدام در وجودم صدا می‌زند، چیست؟

این آگاهی و نور اگر به کفنِ مُرده بتابد او را زنده (شاد و رها) می‌کند به طوری که از شدت تعجب فکر می‌کند صوراسرافیل دمیده شده و رستاخیز شده یا عیسی بالای سر آن آمده و او را دوباره زنده کرده.

دل و جانِ خویش را به سوی این عشق و پذیرش آن باز کن (گوش شنوا داشته باش) و به درونِ خود نگاه کن، چراکه آتشِ عشق در تو روشن شده و این مربوط به گذشته نیست و تازه است.

آتش جدیدِ عشق (تغییر احوالات خویش) را مشاهده کن، چرا که مانند ابراهیم خلیل (ع) با وجود اینکه به ظاهر به دورنِ آتش رفت ولی خداوند آتش را برای او به گلستان تبدیل کرد. مولانا اشاره به داستان ابراهیم و گلستان دارد که در واقع آتش و گلستان هر دو ریشه در افکار و احساسات و جهای‌بینی ما و ایمانِ ما به حق دارند.

به درونِ خویش رجوع کن (عاشق شو) تا ببینی که این عشق که شعله‌هایی دارد و  چه گوهری در وجود خویش داری.

پلیدی‌ها و پَلَشتی‌های خویش را به او بسپار و بگذار تا این عشق تو را از آلودگی‌ها پاک کند. این زمان، زمان مناسبی برای رسیدن به پاکی و صداقت و عاشقی است، که اصل و اساس و ذاتِ بشر است.

شراب نوشیدی اما یک جرعه در قدحت مانده است تلاش دیگری بکن و جرعه آخر را بنوش که اصل‌کار آن جرعه آخر است.

اگر خداوند درد و رنجِ زیادی همچون دردی در حدِ قربانی کردن اسماعیل که به ابراهیم داد به تو نیز داد. نباید درش شک رو راه بدی چرا که این کار در اصل برای بالا بردنِ مرتبتِ تو است.

اگر که بخواهی استدلال کنی و ذره‌ای شک کنی به این ماند که خوشبختی و سعادت را از خود دور کرده‌ای و این فریبِ ذهن است و از ایمان به دور.

اگر امروز نفْس تو قولی برای فردا بدهد (تو را با عقل و استدلال بِفَریبد) به او اعتماد نکن، چون او در حال لاف زدن و گزاف‌گویی و فریبِ توست.

خداوند به ظاهر باده می‌فروشد تو را، اما به باطن آزادی و بی‌نیازی و عشق خودش است که تقدیم تو می‌کند. نفهمیدن این موضوع و عدم پذیرش آن ناشکری‌است و به ضرر خویش تمام می‌شود.

خداوند همچون که با برف زمستان، تنِ زمین را می‌پوشاند تا آن را از سرما محافظت می‌کند، خداوند در بی‌راهه دست بنده را میگیرد و حواسش به او هست. پس بیان واضحات برای خداوند لازم نیست چرا که او همیشه و ناگفته حواسش به بنده‌اش هست.

ای مفخر تبریزیان و ای شمس حق! که پیش تو کبکبه و دبدبه‌ی دو عالم به بازی و اسباب‌ِ بازیِ کودکانه‌ای می‌ماند.