هوش مصنوعی: به خاطر تو به سوی رنگ و روی تو می‌آیم، ای دوست. بوی آن چیز را به یاد می‌آورم که در دل از دوست مهربانم، خالی و بهانه‌جو شده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند خشم آفتاب می‌درخشد و باعث شده که کمرم خم شود و سینه‌ام مانند آسمان از غمی عمیق آبی و کبود باشد.

هوش مصنوعی: از چشمان جالب و فریبنده‌ات که با خشم به من می‌نگری، مثل این است که هر بار که نگاهم می‌کنی، صدها قامت به صورت خمیده مثل تیر کمان بر زمین می‌افتند.

هوش مصنوعی: از اینکه به خاطر پرسش‌های من، لب‌های تو را به خشم بسته‌ای، من جانم از غصه در عذاب است، نه می‌دانم که این حال به خاطر قلبم است یا زبانم.

هوش مصنوعی: ای مهربانی، لطف تو را خواستارم که به من نردبانی بدهی تا به اوج مقام و قدرت برسم؛ اما این لطفی که به من رسیده، خود به نوعی نردبان شکسته و آسیب‌دیده است.

هوش مصنوعی: این ناله و فریاد من به خاطر خدا نیست، بلکه به خاطر توست که هر لحظه در ذهنم می‌روی و می‌آیی، تویی که ارزش هزارانی جان را داری.

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش، ای عشق من، که تو یک شب از من خواستی که نشانی از عشق و دلخوشی‌ام به تو بدهم، همان نشانی که حکایت از درد و رنج جان من دارد.

هوش مصنوعی: ای دوست، قسم به آن شبی که موهای تابدار تو را بر گردنم انداختی و مرا مست و شاداب به خود کشاندی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زندگی پربار و خوشبختی در جریان است، دو رشته مو مانند چمنزار و گوی دل به بازی ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: عدل و انصاف به اندازه‌ای با ارزش است که اگر در تبریز، شهری در ایران، مستقر شود، می‌تواند روشنایی را به آسمان ببخشد و تمام جهان را به حیرت بیندازد.