هوش مصنوعی: من از هیچ چیز نمی‌ترسم، به‌ویژه وقتی که یارم در کنارم است. از سوزنی هم نمی‌ترسم، چون شمشیر ذوالفقار در دست دارم.

هوش مصنوعی: چرا باید در دل خود غم داشته باشم در حالی که من در جستجوی یک آبشار و جو هستم؟ آیا غمگسار به من کمک نمی‌کند تا از این غم رهایی یابم؟

هوش مصنوعی: چرا باید تلخی را تحمل کنم وقتی که من در میان شیرینی و لذت غرق شده‌ام؟ دی (پاییز) و آن بهار زیبا چطور می‌تواند به من برسد؟

هوش مصنوعی: از تب، چرا شورهٔ وجودم را حس می‌کنم، ای عیسی، که شفای منی. و از سگی که در کمین‌ام است، چرا بترسم، وقتی که من در صید هستم و شکارچی‌ام؟

هوش مصنوعی: وقتی به میهمانی نمی‌آیم، ساقی من را به سمت خود می‌کشد، اما اگر در شهرها نروم، آن پادشاه هم با من نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در ظرفی که متعلق به پادشاه است، شراب جوشانی وجود دارد. اینجا چه نیازی به احساس ناراحتی و غم خمار (نشئگی) من وجود دارد؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم با چرخ زندگی بجنگم یا آن را بشکنم، نیازی به بهانه‌ خواهی نیست، چرا که آن معشوق زیبا با من است و این برایم کافیست.

هوش مصنوعی: من در دنیای پُر از ثروت و نعمت غرق شده‌ام و تحت تأثیر لطف و رحمت هستم، در حالی که در کنار سرنوشت خوشم قرار دارم و آن سرنوشت خوب همواره با من است.

هوش مصنوعی: ای کسی که سخن می‌گویی، از گفتار تو خسته شدم. سکوت کن و اگر نمی‌توانی سکوت کنی، دیگر با من صحبت نکن.