هوش مصنوعی: ای پرنده آسمانی، زمان پرواز تو فرارسیده است. همچنین، زمانی برای آهوهای معانی آمده که به چرا بروند.

هوش مصنوعی: ای عاشق، به آنچه که برگزیدگان عشق می‌گذرد توجه کن و از دنیای مخلوق‌ها بگذر تا به خود آفرینش بیندیشی.

هوش مصنوعی: به تو خبر می‌آورم که چگونه روح، مانند خیالی در دل، می‌تواند در چشم‌ها به حرکت درآید.

هوش مصنوعی: در این لحظه، یک فرمان جدید می‌آید که آموزش تازه‌ای را به همراه دارد؛ آموزشی که نیاز به گوش و چشم ندارد، زیرا به معنای واقعی می‌توان بدون شنیدن یا دیدن، به درک عمیق و آگاهی دست یافت.

هوش مصنوعی: او می‌داند که چگونه به راه‌ها تسلط یابد، چگونه مرده را زنده کند، چگونه سرنوشت و خوشبختی به کسی بخشد و نیز چگونه بندگان را تربیت کند.

هوش مصنوعی: اگر آن یوسف معانی و آن گنج باارزش خود را بفروشد، می‌دانی چه عجبی خواهد بود که کسی حاضر به خریدن آن باشد.

هوش مصنوعی: آیا کسی هست که در زمانه‌های سخت و دشوار به حقیقت و واقعیت آگاه باشد؟ در حالی که عده‌ای سرگرم بازی در پس پرده‌ها و نشان ندادن رویاهایشان هستند.

هوش مصنوعی: ای عاشق واقعی و راستین، باید مانند گوی گردون که بر محور خودش می‌چرخد، به هدف و مقصود خود بچسبی و ثابت قدم باشی.

هوش مصنوعی: در حالتی که خود را گم کرده‌ای، در تلاش هستی که خود را پیدا کنی، چرا که جدایی از حق بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی: دهان خود را از شیر شیطان پاک کن تا بتوانی حقیقت را بپذیری و از محبت واقعی بهره‌مند شوی. زمانی که دل و جانت پاک شد، می‌توانی از عشق و محبت به خوبی کاملاً بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: ای عشق، تو هستی که ما را به دنیای دیگری می‌کشی، چه خوب است که اینگونه ما را به سوی خود می‌کشی و ما را در این حال و هوا نگه می‌داری.

هوش مصنوعی: آفتاب می داند که چگونه از شرق طلوع کند و این کار را انجام می‌دهد، ولی اگر کسی به جای قرار گرفتن در مرکز، بخواهد به او نزدیک شود، نمی‌تواند به هدف برسد.

هوش مصنوعی: سکوت کن که اگر دل را بیان کنی، همچون درختی در کوه به زمین خواهی افتاد و مانند دریا به تلاطم خواهی آمد.

هوش مصنوعی: در تبریز، ناگهان شمس دین را می‌بینی و سپس از او درمی‌یابی که صبح ابدی آغاز می‌شود.