هوش مصنوعی: ای کسی که به ما نگاه می‌کنی و من تو را نادیده می‌گیرم، دل من نسبت به تو همچون دیگران دچار تردید نیست.

هوش مصنوعی: چرا به سخنان تلخ فکر می‌کنی، ای کسی که خود سرمایه‌دار تمام شیرینی‌ها هستی؟

هوش مصنوعی: برای دل سوخته‌ام آب بپاش تا شاید تسکینی باشد برای دل پر درد و خونین تو.

هوش مصنوعی: از غم من مانند کمان تیر نزن، زیرا تیر تو به هدف نمی‌رسد و به بی‌دفاع‌ها آسیب نخواهد زد.

هوش مصنوعی: من با گل از تو شکایت می‌کردم، او هم گفت که من هم از خودم ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: نرگس گفت: از من بپرس که چه کسی هستم، من برده کسانی هستم که نظر و دیدگاه‌های بلندی دارند.

هوش مصنوعی: همه چمنزارها به خاطر آتش عشق او سوخته‌اند، از یک طرف تا طرف دیگر.

هوش مصنوعی: ماه و خورشید به خاطر عشق او در این عالم به دور هم می‌چرخند.

هوش مصنوعی: دریا به خاطر این آتش زبانه‌کش، در حال جوش و خروش است و چرخش دنیا تحت فشار این بار سنگین خم شده است.

هوش مصنوعی: کوه، خود را در چرخش خدمت‌ها محدود کرده است، به‌گونه‌ای که تعداد آن‌ها مانند شمارش کمرهای بسته به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: صدای ارواح به من می‌رسد و از من می‌خواهد تا بپرسم حال این انسان‌های بی‌صورت چگونه است.

هوش مصنوعی: به چه کسی بگویم که از حال و هوای دنیا خبر دارم؟ چه چیزی را می‌توانم با کسانی که از این موضوع بی‌خبرند، در میان بگذارم؟

هوش مصنوعی: ظاهر دریا، مکان کسانی است که به سطح آن نگاه می‌کنند، اما باطن دریا، مقام و جایگاه جواهرات پنهان است.

هوش مصنوعی: من در ظاهر و باطن خود همچون خاکی هستم که در کنار این دریا قرار گرفته و تنها برای گذراندن زمان از آن عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: به غزلی نگاه کن که نه شروعی دارد و نه پایانی، این شعر تو را از انتها تا آغاز می‌برد.