هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده است و ای دختریان، لحن دل‌انگیز نای و طبیعت سبز و آب‌های روان را بشنوید.

هوش مصنوعی: لولی‌ها از شهر تن خارج شوند، اما چه کسی آن‌ها را به خانه و کاشانه‌اش می‌پذیرد؟

هوش مصنوعی: دیگران از زندگی این دنیا حسرت خورده‌اند، پس ما نیز حسرتی در دل بگذاریم دربارهٔ جهان.

هوش مصنوعی: ما با این دنیا که وفادار نیست، همانگونه رفتار می‌کنیم که او با دیگران رفتار کرده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که رقیبش را ببیند، او را آزمایش می‌کند و از این آزمایش نتیجه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عالم مانند یک عاشق است که برای رسیدن به کمال و محبت، همواره در پی جستجوی نیکوکاران می‌باشد، حتی اگر این نیکوکاران به او ظلم و ستم کنند.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی از سختی‌ها و بی‌رحمی‌ها زنده می‌ماند؛ ای مسلمان، جان کسی که با درد و رنج روبرو نشود، ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: این سخن مانند مانعی عمل کرده و اجازه نمی‌دهد کسی به دنبال مسیر جدیدی برود. در واقع، این گفتار باعث می‌شود که دیگران نتوانند به راحتی از راه خود عبور کنند و آزادی حرکت را از دست بدهند.

هوش مصنوعی: تو بگو که چگونه ممکن است دهان کسی که لب‌هایش بسته است، به وسعتی بی‌کران بیانگر احساسات و عشق باشد.

هوش مصنوعی: هر کس که طعم آن لبان دلنشین را نچشید، نه می‌تواند زیبایی‌های صحرا را بشناسد و نه از آشیانه‌اش خبر دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که نوري از آن ماه (قمر) بر او نتابد، چه چیزی می‌تواند از زمین و آسمان ببیند؟

هوش مصنوعی: هر فردی که این شعر را بخواند، از دنیای مادی و محدودیت‌های آن لذت خواهد برد و به شادی و خوشی می‌رسد.