گنجور

غزل شمارهٔ ۲۰۰۷

شاه ما باری برای کاهلان
گنج می‌بخشد به هر دم رایگان
الصلا یاران به سوی تخت شاه
گنج بی‌رنج است و سود بی‌زیان
چشم دل داند چه دید از کحل او
نور و رحمت تا به هفتم آسمان
خود چه باشد پیش او هفت آسمان
بر مثال هفت پایه نردبان
ای به صورت خردتر از ذره‌ای
وی به معنی تو جهان اندر جهان
ای خمیده چون کمان از غم ببین
صد هزاران صف شکسته زین کمان
در نشان جویی تو گشته چارچشم
وآنگه اندر کنج چشمت صد نشان
هر نشانی چون رقیب نیکخواه
می‌برندت تا به حضرت کشکشان

اطلاعات

وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

شاه ما باری برای کاهلان
گنج می‌بخشد به هر دم رایگان
هوش مصنوعی: پادشاه ما هر لحظه به بی‌خبران و نادانان، ثروت و نعمت می‌دهد بدون هیچ هزینه‌ای.
الصلا یاران به سوی تخت شاه
گنج بی‌رنج است و سود بی‌زیان
هوش مصنوعی: نماز به دوستانی که به سوی تخت شاه می‌روند، راحت و بی‌دردسر است و سودی دارد که بدون هیچ زیانی به دست می‌آید.
چشم دل داند چه دید از کحل او
نور و رحمت تا به هفتم آسمان
هوش مصنوعی: چشم دل از دیدن زیبایی‌ها و نعمت‌ها پر است؛ این جمال و رحمت الهی تا عرش خداوندی و آسمانی هفتم را در بر می‌گیرد.
خود چه باشد پیش او هفت آسمان
بر مثال هفت پایه نردبان
هوش مصنوعی: انسان در مقابل خداوند چقدر کوچک و ناچیز است؛ مانند هفت آسمان که به اندازه هفت پایه نردبان می‌باشد.
ای به صورت خردتر از ذره‌ای
وی به معنی تو جهان اندر جهان
هوش مصنوعی: تو که از خرد کوچکتر از یک ذره‌ای، اما در حقیقت تو هستی که جهان را در بر دارنده‌ای.
ای خمیده چون کمان از غم ببین
صد هزاران صف شکسته زین کمان
هوش مصنوعی: ای آنکه به خاطر غم‌ها مانند کمان خمیده‌ای، ببین که چگونه صدها صف از دل‌شکستگان مانند تیرهای این کمان به هم پیوسته‌اند.
در نشان جویی تو گشته چارچشم
وآنگه اندر کنج چشمت صد نشان
هوش مصنوعی: در جستجوی نشانه‌هایی از تو، کسی با چهار چشم به دنبال تو می‌گردد و سپس در گوشه‌ی چشمت، صد نشانه می‌یابد.
هر نشانی چون رقیب نیکخواه
می‌برندت تا به حضرت کشکشان
هوش مصنوعی: هر نشانه‌ای که می‌بینی، مانند رقیبی دلسوز تو را هدایت می‌کند تا به مقام و جایگاه عالی برسی.

خوانش ها

غزل شمارهٔ ۲۰۰۷ به خوانش علی اسلامی مذهب
غزل شمارهٔ ۲۰۰۷ به خوانش عندلیب