یک غزل بسیار موزون و آهنگین از مولانا که ظاهر و وزنی شاد دارد،اما در مفهوم بسیار حزین است.
دقیقا برعکس آن قطعه‌ی "امشب در سر،شوری دارم" که مفهومی بسیار والا و شاد دارد اما بر یک ملودی محزون سوار است.
در اینجا مولانا خود را خطاب قرار داده،و منظور از مطرب،خودِ مولاناست که میدانیم دف نواز ماهری بود؛با استناد به بیت "امشب منم مهمان تو،دست من و دامان تو،یا قفل در وا میکنی،یا تا سحر دف میزنم."
و رسانای نوعی کلافگی و وهم درونی و هم صحبتی با خودش است.
البته،این مطالب،برخاسته از سواد بسیار اندک اینجانب میباشد که یقینا قابل نقض است.
سپاس