هوش مصنوعی: ای محبوب، لطفاً تلاش و کوشش ما را بپذیر. ما عاشق و مرید عشق تو هستیم، پس دل ما را از خودت پر کن.

هوش مصنوعی: بدون نیاز به جام و پیاله، مانند لاله، می را به ما بنوشان تا چهره‌امان بر سر سجده گلی بیفتد.

هوش مصنوعی: امروز چشم ما را به اندازه‌ای بی‌خود و شاداب کن که حسرت بهشت را برانگیزد و امروز کوی ما را به مکانی زیباتر و دلپذیرتر تبدیل کن.

هوش مصنوعی: دوست و یار ما از نقره و طلا بی‌نیاز نیستند؛ بلکه دشمن ما در جایی است که سعادت و خوشبختی به ما می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما همچون شمع نورانی شدیم و گردن‌مان بلندتر شده است. تو با می و گلویت، ما را گسترده‌تر و آزادتر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای آب زندگی ما را به خود کشید، حالا بگذار جریان تو آزاد باشد و ظرف ما را بشکن.

هوش مصنوعی: اگر از ذات ما آگاهی نداری، لطفی که در شراب است، ما را به سوی خودمان نزدیک‌تر کرده است.

هوش مصنوعی: اگر دریا به ما بخورد هم سیر نخواهیم شد، چون درون دل ما را به بدبختی پر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: مهمان جدیدی به خانه آمد، پس بهتر است دیگ دیگری آماده کنیم و دیگ قبلی را کنار بگذاریم، چرا که آن برای پذیرایی از این مهمان کافی نیست.

هوش مصنوعی: مستان زیادی به باغ می‌آیند و حالتی سرمست دارند. حالا که بوی ما را استشمام کرده‌اند، چرا به اینجا نیایند؟

هوش مصنوعی: اگر ترک هنر بگوید که همه چیز را کنار بگذارید، همه چیز را پاک خواهد کرد، به شرطی که عطارد این رنگ خاص ما را بشنود.

هوش مصنوعی: عاشقان در عشق همچون نوازندگان دف، ضرباتی سخت می‌خورند و با این حال، با انرژی و شوق به ساز زدن ادامه می‌دهند. در این میان، به ما هم یادآوری می‌کنند که باید به زندگی و احساسات خود بپردازیم و از آنچه داریم لذت ببریم.

هوش مصنوعی: بس کن که اگر اهل دنیا این گفت و گو را بشنوند، دنیا بر ایشان تلخ می‌شود.