هوش مصنوعی: ای جان، بر سینه‌ام بنشین و آن دست زیبای سیمی‌ات را بر گردن من بیفکن. من به تو نیاز دارم و آرزویم این است که در کنارم بمانی.

هوش مصنوعی: عشق و شوق مرا دچار سرخوشی کرده و از خود بیخود شده‌ام. ای دوست، کمی از حال خمار و بی‌تابی‌ام را با لب‌های زیبایت برطرف کن.

هوش مصنوعی: ای ساقی، این می که از کدام خم می‌ریزی، من چنان بنده و وابسته ظلم تو هستم که خواهان رهایی از آن هستم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به همدردی و درد دلش اشاره می‌کند. او از کسی که در کنار اوست می‌خواهد تا درک کند که چگونه احساساتش را درون خود پنهان کرده و چگونه عشق و شادابی‌اش آسیب دیده است. در نهایت او به این نتیجه می‌رسد که هیچ کس نمی‌تواند به درستی احساسات او را درک کند.

هوش مصنوعی: سزای کسی که مست و بی‌خبر است، ظلم و ستم از طرف دوست نیست، چرا که در این حالت جز بخشش و نیک‌خواهی چیزی وجود ندارد. لذا برای چنین انسانی، جایی بهتر از محبت و مهربانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای جان، از وجود خود بیرون بیا و در این میدان امتیاز به دست بیاور، چرا که در اینجا طلا و رونق وجود ندارد تا به طور طبیعی در معادن یافت شود.

هوش مصنوعی: اگر وجودی چون تو، که مانند لعل و زیبا است، در دل غم نداشته باشد، روحی در زیر زمین و در کفن نمی‌ماند تا زمانی که جان در بدن باشد.