هوش مصنوعی: وقتی که چهره زیبای تو ظاهر می‌شود، من کیستم و چه هویتی دارم؟ وقتی که خورشید جان می‌تابد، شب حامله کجا می‌تواند بماند؟

هوش مصنوعی: چه چیز می‌تواند خار گریان را بیان کند، وقتی که بهار فرا رسد و نتواند رنگ و بوی خوشی را بگیرد و همچنان در خود خوی خندیدن را حس کند؟

هوش مصنوعی: اگر خورشید بر سنگی بتابد، دیگر آن سنگ بی‌قیمت نخواهد بود. پس از آن، نمی‌توان به سادگی به این سنگ نگاه کرد و آن را بی‌ارزش دانست، زیرا در درونش گوهری با ارزش نهفته است.

هوش مصنوعی: شیر نوزادی که از یک گربه به دنیا آمده، وقتی که به دنیا بیاید، چون زبانش نمی‌چرخد، مثل شیر واقعی نیست. اما وقتی که بزرگ‌تر می‌شود، می‌تواند به یک شیر واقعی تبدیل شود که قوی و نیرومند است.

هوش مصنوعی: تو یک قطره‌ای از هستی هستی که خداوند تو را به شکل مایع مثل سیماب ساخته است و از آن قطره، تو اکنون به صورت یک پادشاه با بدن نقره‌ای در آمده‌ای.

هوش مصنوعی: تو خود یک وجود داری، اما در عمق وجودت، وجودی بزرگ‌تر و عمیق‌تر نهفته است. این وجود کوچک تو مانند یک قطره است و آن وجود بزرگ‌تر مثل دریا می‌ماند. این وجود کوچک تو و آن وجود بزرگ، هر دو از یک منبع واحد سرچشمه می‌گیرند، مانند معادنی که از یک خاک استخراج می‌شوند.

هوش مصنوعی: آنچه که من هستم به حقیقت وجود می‌آید و آنچه که منِ دنیایی است، نابود می‌شود. مانند اینکه دود از آتش برآید و وجود انسانی با شناختی از حقیقت، به نور و روشنیِ وجود حق تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: من دست به دامن جانم زدم چون اینجا تشریفاتی وجود دارد که نه به گریبان مربوط می‌شود و نه به دامن یا تیر.

هوش مصنوعی: یقه‌ی اطلس و زیبایی‌اش آن‌قدر درخشان و جذاب است که اگر کسی آن را ببیند، ممکن است به کفر بیفتد. اگر واقعا این اطلس را می‌خواهی، پس باید حرص و طمع را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: اگرچه لباس زیبا و ظریفی از سخن به تن کرده‌ام، اما اگر بخواهم با صدای خود حرف بزنم، نمی‌توانم مانند گل سوسن به زیبایی و ظرافت صحبت کنم.

هوش مصنوعی: این اشعار به توصیف زیبایی و ویژگی‌های یک شخصیت می‌پردازد. شخصیت مورد نظر دارای پوششی خاص و شایسته است که نمادی از شکوه و عظمت اوست. نام این شخصیت زینتی بر آن پوشش است و تفاوتی بزرگ میان ظاهر و باطن او وجود دارد. شکل و ظاهری زیبا و دل‌پذیر دارد و فضایل او سبب می‌شود که به بهترین نحو قابل ستایش باشد.