هوش مصنوعی: ای مطرب خوش صدا، همچنان که عشق را به نوا درمی‌آوری، آهنگ جدیدی نیز بساز و پرده‌ای تازه انتخاب کن.

هوش مصنوعی: ای مطرب، تو روح زندگی منی، تو در کشتی نجات من حضور داری و در پیروزی‌ها و موفقیت‌هایم نقش داری. تو به یادگاری از دوستان قدیمی و نخستین من تبدیل شده‌ای.

هوش مصنوعی: ای شادی من، بدون تو زندگی نمی‌کنم. جانم را به تو سپردم و اکنون دل من با غم تو در کنار هم است.

هوش مصنوعی: غم‌های بشری تلخ است، اما غم عشق مانند شکری شیرین است. این غم عشق را دیگر به عنوان غم نبین.

هوش مصنوعی: وقتی غم عشق از دل بیرون می‌آید، خانه مانند گور می‌شود و همه اهل خانه در اندوه فرو می‌روند.

هوش مصنوعی: سرمه ما محافل عشق توست و آرامش ما در نزدیکی تو قرار دارد. درد تو را چه کسی می‌تواند تحمل کند و در برابر تو ای پادشاه شجاع، چه کسی قادر است بایستد؟

هوش مصنوعی: از زمانی که تو را شناختم، حالتی شبیه به نمک ذوب شده پیدا کردم. وقتی به یقین برسم، تمام مشکلات و دردهایم از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: من شب هستم و از غم و اندوه تو می‌سوزم. تو چون ماهی زیبا و درخشان هستی، که نور و روشنی به زندگی من می‌بخشی. در تاریکی شب که نماد عدم و نبود است، چهره‌ای مانند تو می‌تواند راه را روشن کند.

هوش مصنوعی: عشق از تو نشأت می‌گیرد، مانند جان که به تو وابسته است. عقل نیز از تو سرچشمه می‌گیرد. لوحی که تمام عالم را می‌نویسد، به خاطر توست. دریا و منابع آن نیز برای تو هستند و در حقیقت، تو دانه‌چینی هستی که به جمع‌آوری زیبایی‌ها و ارزش‌ها می‌پردازد.

هوش مصنوعی: شخصی که عاشق تو است، از حالتی شاداب و سرزنده خارج شده و به خاطر عشق تو از دو جهان خسته و ملول شده است. او به عنوان پیامبر عشق تو ظاهر شده و حالا تمام زمین را به خاطر تو ترک کرده است.

هوش مصنوعی: در تبریز، شمس دین (شمس تبریزی) نور و آگاهی خاصی دارد که هیچ‌چیز دیگری مانند آن پیدا نمی‌شود. هیچ چیزی از سوی مشرق او نمایان نیست و در جانب مغرب او نیز چیزی پنهان نشده است.