هوش مصنوعی: ای هلال عید من، عید را به من نشان بده. ای ماه پنهان من، به زیبایی ماه گوش فرادهم.

هوش مصنوعی: من و وجودم به فنا رفته است؛ خشم و رضایم در هم گره خورده، صداقت و نیرنگم یکی شده، قفلم و کلیدم هم به هم وابسته‌اند.

هوش مصنوعی: منشأ و ذات من، مربوط به مکانی است که عبادت می‌کنم و الهام می‌گیرم؛ در عین حال، می‌تواند به مکانی اشاره کند که در آن رنج می‌برم یا آرامش می‌یابم. تمام این تجربیات جزئی از وجود من هستند.

هوش مصنوعی: اگر به من ظلم کنی، وفا به تو نشان می‌دهم. اگر به من درد بدهی، می‌توانم درمانی برای آن بیابم. اما جایت کجا است در نظر من، در حالی که چشمان من تنها تو را می‌بینند.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه جانم به وجود آمد، لطف تو به من عطا شد. ای همه آرزوی جانم، پس تو بهترین مرید من هستی.

هوش مصنوعی: ای ماه، عید زیبایی تو هستی و همچون شب قدر، موی تو مجلس را روشن می‌کند. وقتی به جستجوی تو بروم، ناپاکی‌های من پاک می‌شود.

هوش مصنوعی: جسم مانند یک خانقاه است و اندیشه‌ها مانند صوفیان دور هم جمع شده‌اند و در دل من مانند ابایزید (یکی از صوفیان بزرگ) در حال پرواز و توجه هستند.

هوش مصنوعی: من به آرامی حرف می‌زنم و با چهره‌ای غمگین رفتار می‌کنم تا بتوانیم به یکدیگر نشان دهیم که تو در کنار من هستی و از حضور من بهره‌مند می‌شوی.