هوش مصنوعی: من در میان هیاهو و شلوغی گرفتار شده‌ام، زیرا زنجیر پای من به موجودی پنهان بسته شده است.

هوش مصنوعی: من از کوه قاف می‌آیم و در دور و برم غریب هستم، چهره‌ام مانند کبوتر است و به مردم به عنوان عنقا نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کبوتر من به دام چنگ تقدیر گرفتار شود، پس از آن پر روح آزاد عنقا را می‌گشایم.

هوش مصنوعی: هرچند که آفتاب حکمت و دانایی پشت مرا گرم کرده است، اما من برای سایه‌نشینان، مانند یک چادر یا خیمه، مکانی آرام و محفوظ فراهم می‌کنم.

هوش مصنوعی: در زمان حال، آدمی باید از پدر و مایه‌های خودش بهره‌مند شود. ما که در حالتی روحانی هستیم، به فکر روزهای گذشته و آینده‌ی خود هستیم.

هوش مصنوعی: وقتی که مرا به خود نزدیک کردی و در آغوش گرفتی، اکنون برای جدا شدن از تو و رفتن به درگاهی دیگر لایق نیستم.

هوش مصنوعی: به خاطر مهربانی توست که من از حالت غمگینی و ناامیدی بیرون آمده‌ام. مانند طوطی‌ها که از دست تو شیرینی می‌خورند، من نیز از تو سپاسگزارم.

هوش مصنوعی: اگر از بخشش تو به دریا برسم، تمام گوهرهای وجود خودم را به تو نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: شکار چیزهایی که درک می‌کنم فراتر از فهم من است و در مقابل تصوراتم، حس می‌کنم که به عمق و گستردگی واقعیت‌ها دست پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: کلامت را به گونه‌ای بیان کن که خودت را بشناسی. به من بگو کجایی، در همان مکانی که من هم موجود هستم.