از مضمون این غزل والا چنین بر می آید که در راه عشق و حرکت به سوی کوی دوست، تنها و بدون مرشد و راهبر نتوان پای در راه گذاشت. بهتر آن است تا با کاروانی همراه شد تا از گزند راهزن ویا گم گشتگی در وادی حیرانی مصون ماند.

حجابها را حل کردن.. ذوب شدن.. مجموع شدن

شاه بیت های این غزل بیت سوم و نهم آنست
بیت نهم مرا یاد آن بیت زیبای معروف می اندازد که گفت:
تو پای به راه در نه و از هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت
در بیت هفتم به نظر میرسد باید حرف "ر" در کلمه پر را مشدد تلفظ کرد تا قابل خواندن باشد اگر به گونه ی دیگری میشود خواند دوستان تعلیم دهند

عجیبه که فقط همون مصرع اول شعر چه انرژی عجیبی داره. اولین بار که من این شعر رو خوندم حس کردم که واقعا می تونم پرواز کنم. فقط کافیه پاشم ، بلند شم . می شه به آسمان رفت، به جاهای بلند رسید ، فقط کافیه آدم یک  عشقی داشته باشه و به سمتش حرکت کنه.