هوش مصنوعی: ای پسر، دست مرا بگیر، من خوشحال نیستم. قد تو مثل درخت است، من اما خوب نیستم.

هوش مصنوعی: دستت را به سمتم دراز نکن، زیرا رنجش من از دل است و این درد را با شیرینی نمی‌توان تحمل کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو رفتی، من نه تنها قدرت و ظرفیت تحملم را از دست دادم، بلکه حالا دیگر خوشحال نیستم.

هوش مصنوعی: دست‌هایت را مثل کمرت دور من بپیچ، چرا که من بدون این حمایت احساس راحتی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من از شدت ناتوانی و بدحالی به سراغ تو آمده‌ام ای حکیم، اما اگر دست بر من بگذاری، پس شاید حال من خوب نیست.

هوش مصنوعی: من به خاطر آتش تو که این گونه زیر و رویم کرده، احساس خوبی ندارم.

هوش مصنوعی: تو چطور خبر می‌پرسی در حالی که لبان تو جامی ندارند؟ من در حالت بی‌خبر و بدون خوشحالی نیستم.

هوش مصنوعی: در هر سو می‌چرخم و به جستجوی چیزی هستم، اما باید بگویم که از آغاز کار، خوشحال نیستم.

هوش مصنوعی: هر لحظه چشم‌هایم را می‌بندم، تا بتوانم به مکان‌های دور بروم، زیرا بدون تو نمی‌توانم با نگاه خوشی زندگی کنم.