هوش مصنوعی: غیر از زیبایی‌های چشمان تو، از چه کسی می‌توانیم تحت تأثیر قرار بگیریم؟ و جز از زنجیرهای موهایت، از چه چیزی می‌توانیم به جنون بیفتیم؟

هوش مصنوعی: به جز زیبایی چهرهٔ تو که مانند ماه درخشان است، دلیل دیگری برای سردرگمی و حیرت ما وجود ندارد. ما مانند گردون، تنها به خاطر تو در این وضعیت هستیم.

هوش مصنوعی: خنده‌های تو، ای محبوب، ما را به گریه انداخت و حالا ما هم مثل آتش، به خاطر غم تو دل‌مان پر از درد و غم شده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و سرمستی تو ما را به حالتی درمی‌آورد که نمی‌خواهیم از شراب، می و افیون خبری داشته باشیم. این حالتی که ما داریم به خاطر جذابیت و تاثیر نگاه توست.

هوش مصنوعی: ظاهر خیره کننده تو چنان است که مانند چشمه‌ای از گل، گل‌های زیادی را به وجود می‌آورد. ما چه اهمیتی به بهار و گل‌های زیبا بدهیم؟

هوش مصنوعی: ما همچون موسی از درخت نور می‌خوریم و درک می‌کنیم، پس چرا باید عاشق زرق و برق و ثروت قارون باشیم؟

هوش مصنوعی: هر زمان که عشق به ما روی آورد، حریفان و رقبای ما چه خواهند کرد؟ ما از گفتن او عاجز خواهیم بود و در نهایت به حالتی حیرت‌زده و بی‌اختیار تبدیل می‌شویم.

هوش مصنوعی: ما مانند فرزندان و پرورش‌یافتگان آن دریا هستیم؛ درخشان و شفاف و شاداب، وقتی در دل وجود خود باشیم.

هوش مصنوعی: ما از روشنی صورت خورشید بهره‌مندیم، بنابراین باید مانند ماه، سریع و چابک و هماهنگ باشیم.

هوش مصنوعی: من در دعا و آرزو می‌کنم که به مانند نوح، در آبی آرام و بی‌خطر سفر کنیم و با نگاهی عمیق و مانند جاری بودن جیحون، به زندگی‌مان ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: ما مانند عشق هستیم در دل هر آرزویی، اما مانند عشق، از خیال و توهم دوریم و واقعی هستیم.

هوش مصنوعی: دل آدمی مانند یک آشپزخانه است که در آن انواع و اقسام احساسات و افکار وجود دارد. پس چرا باید ما مانند افرادی باشیم که فقط مشغول ظرف شستن و نظافت هستند و از عمق و غنای این آشپزخانه غافل شویم؟

هوش مصنوعی: ما زندگی‌مان را در می‌نوشی دراز کرده‌ایم تا همچون حریفان بزرگی چون سَری و شَبلی و ذاالنون باشیم.

هوش مصنوعی: شمس تبریز به خاطر نور وجود تو در این دنیای کوچک به وجود آمده‌ایم تا با وجود خود در جمع ذرات دیگر، به عددی بیشتر و بزرگ‌تر تبدیل شویم.