هوش مصنوعی: اگر آن گل خندان مرا با خارهایش آزار دهد، او را می‌کشم. اگر لبش به ناحق بر من بی‌رحمی کند، از ریشه‌اش نابودش می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل بیچاره‌ام بسوزد، مانند آتشی که در چوب‌های سپند (نوعی چوب خوشبو) می‌افتد، به تپش و جنبش در می‌آیم و آن سوختن را به جان تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر او با زلفش مرا دور کند، من با تمام وجود و خضوع به سجده می‌افتم تا به میدان عشق نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: در دل کوه جواهری پرارزش نهفته است، اما در دریا نیز مرواریدی وجود دارد که تلخی آن را نمی‌توان نادیده گرفت. من در تلاش هستم که این جواهر و آن مروارید را بیابم، حتی اگر برای رسیدن به آن‌ها دشواری‌ها و چالش‌هایی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: این در واقع به این معناست که من هرگز از شوخی و دلخوشی، ارزش‌ها و زیبایی‌ها را نادیده نمی‌گیرم و نمی‌توانم با تکیه بر مسخرگی، چیزهای باارزش را به دست بیاورم.

هوش مصنوعی: اگر چه چهره‌ام از تحمل درد و رنج به رنگ خون درآمده است، چه فایده‌ای دارد اگر با اشتباه خود جامه‌ی سلطنت را بر کنم و به آن دست یابم؟

هوش مصنوعی: من در زیر سایه آن موهای درهم و برهم تو قرار دارم، نیازی نیست که من خود را درگیر راهی پر از آشفتگی کنم.

هوش مصنوعی: دوستانم همه رفتند و به یک راهزن برخورد کردند. ای دروازه‌بان دل، مرا راه بده تا به سمت آنها بروم.

هوش مصنوعی: اگر کسی داستانی از عشق مجنون را بگوید، دل من از شدت احساس نعره می‌کشد و می‌گوید که چقدر بیشتر می‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: اگر یوسف من، که بی‌گناه است، به زندان برود، من نیز مانند یوسف، وحشت زندان را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر دل من از درد تو به جوش بیاید، جان و دل من به شدت خسته می‌شود و زمانی که بدون دل و جان بروم، جان خود را به خاطر تو فدای می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرج و مرج در دنیا به خاطر بوی خوش عنبر و مشک به راه می‌افتد، چونکه من دامن مشکین تو را پنهان می‌کنم.