سرخوشی و به قول اسدی دلوشی از سراپای شعر میبارد، امیخته با mix همریشه است و هم معنی

ناقور همان نای بزرگ است و صوری که هنگام محشرزده میشود همان سوراسرافیل و شاید کرنای

اسرافیل نام فرشته شیپور زن روز رستاخیز است در باور ما مسلمانان.یکی از فرشتگان مقرب.و در باور اسلامی خداوند فرمانهایی را بصورت لوح های حفاظت شده مینویسد واسرافیل یا همان اسرافین آنها را در اختیار جبراییل(سروش)یا دیگر فرشتگان قرار میدهد ... ولی شهرت ارافیل از همان صورش است که قرار است در رستاخیز همه مردگان و البته ما را با آن بیدار کند

شمس تبریز که مشهورتر از خورشید است
من که همسایه شمسم چو قمر مشهورم
این بیت نکات جالبی دارد، بار‌ها در دیوان شمس به مشهوری شمس اشاره شده است ولی اینجا از مشهوری خود می‌گوید
و به قمر بودن خود اشاره می‌‌کند، سراسر عرفان جلال دین گفتگو از خورشید و ماه است و از تابشی و لطافتی در هستی‌ صحبت میکند که چون به
جسم و ماده می‌‌تابد آنرا چون ماه می‌‌کند و صورت او و کلام او همه از جنس خورشید میشود
و کوشش و دریافت او همه این است که انسان را و بطور مشخص شمس و خود را در مقام خورشید و ماه بنشاند
و این قابلیت را به انسان اختصاص دهد که بسیار بسیار والا تر از خورشید و ماه مادی و آسمانی است بلکه برای انسان آسمانی ویژه را می‌‌شناسد که به او امکان پرواز تا بی‌ نهایت را می‌‌دهد
چنین بر داشتی از زندگی‌ و هستی‌ را میتوان علمی‌ ترین، فلسفی‌‌ترین و حقیقی‌‌ترین دریافت انسانی‌ دانست
از اینروست که من بخود اجازه می‌‌دهم که کتاب مثنوی را ماهنامه بخوانم که برابر شاهنامه دو گنجینه ادب پارسی‌ اند و دو مروارید درخشان بر پهنه فرهنگ انسانی‌

گر نهی تو لب خود بر لب من مست شوی
آزمون کن که نه کمتر ز می انگورم...
آیا تا به حال به این فکر کردید که ریشه دو واژه experience و experiment یکیست؟
چه کسی با تجربه است؟
آن که حرف های قشنگ می زند؟
آموزگاران خوبی دارد؟
ضریب هوشی بالایی دارد؟
نه، باتجربه کسی است که خود آزمون می کند.

با توجه به وزن شعر در بیت اول "کی" غلط است و باید "که" جایگزین شود.

دکلمه ی این غزل توسط رسا صفائی نمین در صفحه ی پیوند به وبگاه بیرونی

معنی این بیت