هوش مصنوعی: ای خواجه، تو شاهد باش که من از توبه‌ام توبه کرده‌ام. قدح توبه‌ام را همین‌طور که شراب عشق را نوشیدم، شکستم.

هوش مصنوعی: به زیبایی بی‌نظیر تو و لذت از شرابی که به من می‌خورد، دیگر به دور عهد و پیمان نخواهم رفت و به آن باز نخواهم گشت.

هوش مصنوعی: لب‌های شیرینی داری که می‌تواند به رازهای نهفته اشاره کند و دانشی درون توست که نه به دنیا و نه به رنگ‌های مختلف وابسته‌است.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند آفتاب است و سخن‌هایت شیرین و دلپذیر، که برای رسیدن به تو، راهی طولانی را از میان سختی‌ها و دشواری‌ها طی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی چهره‌ات، جانم را فدای تو می‌کنم، زیرا هیچ‌کس جز تو نمی‌داند من چه حالتی دارم.

هوش مصنوعی: به خوشبختی و زیبایی چهره‌ات قسم می‌خورم که در روز قیامت با نیکویی تو، نام و نشانه‌های آسمان را روشن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای پادشاه جاودانه، به ساقی خود بگو که وقتی کسی با چهره‌ای درهم و گرفته وارد می‌شود، کمی از درد و غم او بکاهد و به او نیکویی و خوشی عطا کند.

هوش مصنوعی: بیایید تا زمانی که هیچ‌کس نیست، نه کهنه و نه نو. در این جایگاه خوش‌گذرانی، من یکی از اشخاص برجسته‌ام.

هوش مصنوعی: از آن شرابی بنوش که شادی و عشق را به همراه دارد، شرابی که از مستی و ویرانی، آدمی را از جدایی و بی‌توجهی نجات دهد.

هوش مصنوعی: نه حسد و نه غم در او باقی می‌ماند، بلکه با روحی شاداب و پاک دوباره به نزد جمع می‌آید.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و دلنشینی شخصی اشاره دارد که مانند زهره (سیاره ونوس) درخشان و زیباست و مانند مهر (خورشید) دلپذیر و خوشایند. او می‌گوید که نه تنها از شانس و روزی او چیزی به دست نیاورده، بلکه نمی‌تواند او را به دست آورده یا از او جدا کند. این احساس درگیری و ناتوانی در دست‌یابی به عشق و زیبایی را به خوبی منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: فرار کرده‌ام از دنیای مادی و مسائل دنیوی، زیرا در این بازی سرنوشت، مانند شاهدی هستم که بدون هیچ مقابله‌ای حضور دارم.

هوش مصنوعی: حالا باید ساکت باشم و تمام توجه‌ام را بگذارم. نه من بلبلی هستم و نه طوطی‌ای که تنها شیرین‌گویی می‌کند و گل و شاخ و برگ را نمایش می‌دهد.