با توجه به اینکه در ادب پارسی کلماتی را مجاز به نوشتن به صورت چسبیده میباشیم که معنی لغت تغییر نکند و با لغت جدیدی اشتباه گرفته نشود در همین خصوص در بیت پنجم کلمه ی پیش که در اصل پی اش میباشد معنی جدیدی گرفته و لازم است تصحیح شود و به صورت پی اش نوشته شود، پر واضح است که در تلفظ و شعر خوانی به صورت درست peyash تلفظ خواهد شد...

بیت دوم را میتوان به دوصورت خوند:
1: همه خوبیِّ قمر او یعنی همه ی خوبی های ماه رو داراست
2 همه خوبی، قمرِ او یعنی همه ی خوبی ها مثل یک قمر به دور او میگردند
بیت پنجم خیلی معنی عرفانی و پیچیده ای داره میگه وگرم هست اگر من بنه انگشت تو برمن یعنی اگه در من هنوز مقداری منیت وجود داره تو انگشتت رو بر من بگذار. انگشت گذاشتن کنایه از عیب و ایراد گرفتنه.
در مصرع بعدی میگه که من اندر طلب خود سر انگشت گزانم. من احساس میکنم میخواد اشاره کنه که خدا و معبود ما در درون ماست و همون ندای اناالحق منصور رو بزنه اون انگشتی که بر من گذاشتی خود من بودم که انگشت بر دهان گذاشتم در طلب خودم که همان خدا بودم

در بیت هفتم هم میگه چو شکرگیر تو گشتم چو من از تیر تو گشتم تیر اینجا به معنی سهم هست. در بیت "تیر او باد عزُّ و نعمت و ناز تا بتابد بر آسمان بر، تیر" در این بیت هم تیر اول به معنای سهم و تیر دوم به معنای عطارد هستش