هوش مصنوعی: دوست من، نکن این کار را، زیرا من در حسرت تو هستم و در آرزوی تو حتی بر بالای مناره هم فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از حضور تو شاد و سرخوشم و به حال خود چه باک دارم. حتی به جسم خود نیز توجهی ندارم، تنها خواسته‌ام تویی.

هوش مصنوعی: دل من پر از روشنی و محبت است، بگو ببینم چه شده که نمی‌توانم به تو بگویم که در آینه قلبم، چهره زیبا و محبوبت را می‌بینم.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، از ملامت و سرزنش دوری کن. در روز قیامت، همه چیز را در دل خود احساس می‌کنم و همه وجودم را در عشق تو غرق شده می‌بینم.

هوش مصنوعی: به حرف پزشکان گوش نکن که می‌گویند شکر باعث افزایش صفرا می‌شود. داروی من را با شکر درست کن، چون من خودم صفرا دارم.

هوش مصنوعی: ای گنبد آسمانی، حالا به داستان من گوش کن که من هم چون تو، در کنار خودت، بر وسعت و گستردگی‌ات دارم.

هوش مصنوعی: من به درگاه تو می‌آیم، اما دربان اجازه ورودم را نمی‌دهد و من را بیرون می‌کند. او از احساسات و شوق پنهانی من برای ملاقات تو بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: در این بیت به این نکته اشاره شده است که از منزل نمی‌توان به راحتی خارج شد و درب‌ها و روزنه‌ها به نوعی مستقیماً به رحمت و لطف خداوند اشاره دارند. همچنین شاعر از حالتی از قید و بند یا مشکلات یاد می‌کند که به نوعی به او اجازه نمی‌دهد که به راحتی در زندگی پیش برود. در نهایت، به نوعی به شکرگزاری از نعمت‌ها و رحمت‌های الهی اشاره می‌شود.

هوش مصنوعی: ای دربان، بی‌درنگ به من اجازه عبور بده! من به تو می‌گویم که مثل دفی که می‌زنم، شادی و سرور را به همراه دارم و نای تو همراهم است.

هوش مصنوعی: هنگامیکه صدای دف، به خاطر ضربه‌های مطرب، به گوش می‌رسد، هنر من خود را نمایان می‌کند. دست به کار شو و تجربه کن، زیرا همه‌ی ناله‌ها و آه‌های تو را در دل دارم.

هوش مصنوعی: از این به بعد دیگر ناراحت نمی‌شوم و فتنه‌ای در دل ایجاد نمی‌کنم. به من بگو، چه کسی می‌تواند در دل من حکمرانی کند، در حالی که من صدای دل تو را دارم؟